Hobbelend naar het palmenstrand

Ik lig op mijn buik op een tweepersoons bed in een ronde hut met rieten dak. Ik kijk over de rand van mijn laptop en zie door de deuropening palmbomen met kokosnoten en de prachtig blauwe oceaan. Als ik zou opstaan en 15 stappen zou zetten (ik ga zo de stappen natellen) zou ik met mijn voeten in het water staan. Rachel en ik zijn in Cape Coast gearriveerd.

Gisteren was onze laatste dag met het RODAM team in Kumasi. Na het weekend hebben we slechts twee dagen met ze kunnen doorbrengen, omdat maandag een nationale feestdag was. Zaterdag was namelijk de geboortedag van Kwame Nkruma; de eerste president van Ghana na de onafhankelijkheid. Ghanezen willen deze kans op een vrije dag niet missen en daarom wordt de feestdag over het weekend heen getild naar de maandag. We hadden erg weinig aan deze extra vrije dag. Het heeft bijna de hele dag geregend. En als het in Ghana regent, ligt alles plat. Maar daar moet bij gezegd worden dat regen In Ghana niet hetzelfde is als regen in Nederland. Regen hier komt in grote hoeveelheden tegelijk en gaat vaak gepaard met donder en bliksem. De stroom valt telkens uit en doordat de meeste gebouwen geen sluitende ramen hebben, klinkt het geruis van water zo hard dat je elkaar nauwelijks nog kunt verstaan.
Het grootste deel van de maandag hebben we daardoor in het guesthouse doorgebracht , vloekend op het niet werkende internet. Aan het eind van de middag leek het op te klaren en zijn we naar het zwembad op de campus gegaan. Toen ik op het punt stond in het water te springen, kwam er een jongen aanrennen “Pas op! Dat is het diepe deel!”. De meeste Ghanezen kunnen niet zwemmen. Misschien geldt dat zelfs voor Afrikanen in het algemeen. Rachel kan ook niet zwemmen en heeft zich dus vooral vermaakt in het ondiepe deel door vooral niet te ver van de rand af te wijken. De jongen die me waarschuwde was een professionele zwemmer. Na zijn waarschuwing zei ik dat ik kon zwemmen en sprong het water in. Hij nam vervolgens aan dat ik net als hem een professionele zwemmer was. Hij en zijn ploeggenoten vonden me fascinerend, want waarom zou iemand ‘voor de lol’ zwemmen? Erg veel baantjes heb ik niet kunnen trekken, want de jongens bleven om me heen zwemmen en vragen stellen.

De laatste twee dagen met het RODAM team waren leerzaam en leuk. Ik heb de laatste kwaliteitscontroles kunnen afronden en elk onderdeel van de data verzameling kunnen observeren. Ik ga het team in Kumasi missen. Het was een geweldige ervaring en ik hoop dat ik het team in de toekomst nog een keer kan ontmoeten. Nadat we gisteren klaar waren op locatie heeft het hele team ons met de RODAM jeep naar een hotel in het centrum van Kumasi gebracht. Tot in de kamer kwamen ze mee, al zeulend met onze bagage.

Rachel en ik hadden een overnachting in Kumasi centrum geboekt omdat we verwachtten dat het niet meer zou lukken diezelfde middag een bus naar Cape Coast te nemen. We waren erg blij met ons besluit, want toen we bij het busstation aankwamen zei de vrouw aan de balie “geen bus naar Cape Coast”. Ze kon ons niet vertellen wanneer de volgende bus naar Cape Coast zou vertrekken. Compleet verward en met alleen een telefoonnummer op een briefje liepen we het busstation weer uit. “Hoe kan ze hier nou werken en niet weten wanneer de bussen rijden?”. Deze ochtend vonden we het antwoord. Na een zinloze poging het telefoonnummer te bellen liepen we vroeg in de ochtend weer naar het busstation. Een andere dame aan de balie zei dat dat ook zij geen idee had wanneer de bus zou rijden, maar ze voegde er gelukkig de reden aan toe: de bussen staken! We hadden het eigenlijk kunnen raden. Toen we in Accra waren staakten de taxi chauffeurs, over het hele land staakt het onderwijzend personeel en in Kumasi staken de ziekenhuismedewerkers. We konden het in ieder geval wel vergeten om met die busmaatschappij in Cape Coast te komen. We vroegen aan mensen op straat naar de andere busmaatschappij waar ik over gelezen had ‘Metro Mass’. Vol vertrouwen volgden we een vrouw die zei op weg te zijn naar MetroMass en kwamen uit bij een tro-tro (mini-busjes) “station”. We werden er gigantisch afgezet (ze noemden een relatief ontzettend hoge prijs voor een kaartje) en er werd bij gezegd dat het toevallig de laatste twee kaartjes waren. Gelukkig hadden we onze bagage nog niet bij ons daardoor een goed excuus om niet direct op het aanbod te hoeven ingaan. Terug in het hotel hebben we onze bagage gepakt en een taxi genomen naar ‘Metro Mass’. De taxi reed een heel andere kant op dan naar de zogenaamde “MetroMass busstation” waar de vrouw ons heen had gebracht! We kwamen na een kwartier rijden aan bij het échte MetroMass busstation.

Ik geloof dat we het busstation vijf keer op en neer zijn gelopen voordat we de juiste bus hadden gevonden inclusief de bijbehorende persoon die kaartjes verkocht. Kaartjesverkopers zitten hier namelijk niet aan een balie. Ze zitten tussen de reizigers in met een pen en papier op schoot. De bus naar Cape Coast bleek net vol te zitten en we zouden moeten wachten op de volgende. De bus naar Takoradi was echter al half vol. Cape Coast ligt op de route naar Takoradi. Na een ietwat verwarrend overleg met de kaartverkoopster mochten we de bus in. Gelukkig was er een reiziger zo vriendelijk om ons te helpen met wanneer we eruit moesten voor Cape Coast (denk maar niet dat hier bushalten zijn). Rachel en ik zaten opgepropt helemaal achterin de bus met onze bagage tussen onze benen geklemd. De reis begon met een uitgebreid gebed. Iemand die de bus had gezien, had beseft hoe hard we dat gebed nodig hadden. De tweede persoon links van mij had een peuter op haar schoot die me constant met grote ogen zat aan te staren. Ongeveer elke 10 minuten reden we over een drempel waardoor iedereen de lucht in vloog en de bagage door de hele bus schoof. Toen we een half uur op weg waren stond er een man op die begon te preken in het Twi. De enige woorden die ik heb opgevangen zijn: diabetes, astma, cholesterol, malaria en nog een hele reeks ziekten. Hij verkocht potjes met smeerseltjes en poeders in zakjes. Ik was verbijsterd dat bijna de hele bus wel iets van hem kocht. Dat laat maar weer zien hoe belangrijk Ghanezen hun gezondheid vinden en hoe veel verbetering er valt te halen.

Zoals beloofd stopte de bus voor ons toen hij langs Cape Coast reed. De deuren gingen open, inclusief bagage werden we naar buiten gewerkt, de deuren gingen dicht en de bus reed verder. Gelukkig stonden er taxi’s die ons maar al te graag naar ons hotel wilden brengen. De taxi was in zo mogelijk nog slechtere staat dan de bus, maar we zijn uiteindelijk goed aangekomen bij het Oasis Beach Resort. Het resort bestaat uit hutjes met rieten daken direct aan de oceaan. Het uitzicht is als een ansichtkaart; adembenemend mooi.

Groetjes, Karlijn