Boil it, cook it, peel it or forget it

Als je naar Afrika reist leer je al snel het regeltje: “Boil it, cook it, peel it or forget it”. Voedselvergiftiging en reizigersdiarree komen voor mij de velen Westerse reizigers. Echter, ik verwachtte niet dat eten uit een Hilton hotel me hetzelfde resultaat zou opleveren. Sinds gisterenochtend heb ik ‘indigestie’ zoals ze het hier zo mooi noemen (overgeven, koorts etc.).

De nacht van woensdag op donderdag voelde ik me al niet zo goed, maar toen ik bij het ontbijt zat, merkte ik pas dat mijn lichaam protesteerde. Voor vertrek naar het congres ging ik terug naar de hotelkamer en moest ik voor het eerst overgeven. Donderdag was een belangrijke congres dag; verschillende lezingen over genetica en de presentatie van het RODAM project door Charles. Ik hoopte daarom dat hij bij één keer overgeven bleef en ben gewoon naar het congres gegaan. Toen ik een half uur daar was, bedacht ik me. Ik voelde me beroerd en keek niet uit naar overgeven in de smerige toiletten van het congrescentrum. Gelukkig was een shuttle chauffeur zo aardig om me terug te brengen naar het hotel. Toen ik Charles een paar uur later in een smsje liet weten hoe het met me ging, schrok hij en ging direct naar Jean-Claude; de hoogste “bigwig” binnen het congres. De organisatie van dit congres is behoorlijk waardeloos zoals ik in mijn vorige bericht beschreef, maar toen Jean-Claude hoorde dat ik ziek was, werd alles in een keer ongelofelijk efficiënt. Een half uur na mijn smsje stonden Charles, een vrouwelijke arts en een tolk voor mijn hotelkamer deur. De dokter heeft me onderzocht, terwijl de tolk vertaalde, en de diagnose was ‘indigestión’. Ik kreeg 3 soorten medicijnen en moest rusten. Na nog een aantal uur slapen, en de medicijnen die langzaam begonnen te werken, voelde ik me iets beter.

Het was ondertussen al avond en Charles was terug van het congres. Ik besloot naar de gala avond te gaan. Ik moest immers toch eens iets eten en ik wilde iedereen bedanken die betrokken was geweest bij ‘reddingsactie Karlijn’. Het gala was in de Red Cross Hall, niet ver van het Hilton hotel. De congres gasten die net als ons in het Hilton verbleven, stonden prachtig gekleed voor de ingang te wachten op de shuttle. De kleding was heel gevarieerd, sommige in casual kleren (zoals pimp André), anderen in prachtige klassieke gala jurken of traditionele Afrikaanse kleding. Er was live muziek en de ronde tafels waren gedekt voor 10 personen. We kregen drankjes en snackjes aangeboden voor aanvang van het diner. Ik begon het ondertussen behoorlijk warm te krijgen en weer misselijk te worden. Cecilia, werkzaam op RODAM voeding Berlijn, stelde voor om buiten een frisse neus te halen, aangezien het behoorlijk warm was binnen. Ik heb de uitgang echter niet gehaald. Toen we langs de toiletten kwamen, ben ik er naar binnen gerend en heb overgegeven. Charles en Celia zijn met me terug gegaan naar het Hilton.

Ondanks dat ik de hele dag al had geslapen, viel ik ’s avonds weer direct in slaap. Vrijdagochtend werd ik wakker met een heel welkom gevoel; ik had honger. Bij het ontbijt heb ik voor het eerst weer wat gegeten en gelukkig is het in mijn maag gebleven. Charles en ik zijn naar het congrescentrum gegaan om gedag te zeggen tegen een aantal personen en om de sluitingsceremonie bij te wonen. Het was een goede speech met als leukste boodschap “I hope you are now pregnant with knowledge”. Jean-Claude benadrukte het belang van onderzoek in Afrika en de erkenning ervan. Ik baalde enorm dat ik de voorgaande dag had gemist, maar ben blij met wat ik wel opgepikt hebt.

Na een erg entertainende barbecue-avond met lekker eten en een terugkerende eetlust, voelde ik me vanochtend weer als vanouds. Samen met 3 onderzoekers van Denemarken gingen Charles en ik naar een apen reservaat; Mefou Park. Mefou Park is in afstand niet ver van Yaoundé, maar door het mega chaotische verkeer kan alles lang duren. Afzettingen van de weg voor een tripje van de president hielp ook niet mee. Het leger controleerde velen voertuigen en op de daken lagen sluipschutters. Gelukkig hadden we een erg entertainende chauffeur. Een van zijn leukste uitspraken was “Football is a religion. What is your church?” en “There are 3 sides to a coin; head, tales and the side. I live on the side”. We kregen een (gekopieerde) cd van hem met Kameroense muziek. We kregen de opdracht het thuis te luisteren en de volgende keer dat we in Kameroen zijn, zal hij ons leren dansen.

Het Mefou park vangt apen-baby’s op achtergelaten door stropers. De hoofdverzorger leidde ons langs de verblijven (groot en groen) van de verschillende soorten apen. Alle apen verblijven slechts tijdelijk in de opvang totdat ze weer uitgezet kunnen worden in het wild. Charles was erg onder de indruk van de zilver rug gorilla. Heel kalm en zelfverzekerd kwam hij naar de draad lopen, ging zitten en at de guave gegooid door de verzorger. De apen waren indrukwekkend, maar ik vond de natuur nog veel fascinerender. We liepen door een tropisch regenwoud dat je (zo verwacht ik) alleen in centraal Afrika kunt vinden. Fleurige vlinders vlogen om ons heen en de bomen leken de wolken te raken. Rondom het reservaat woont een lokale gemeenschap. We zagen hun kleien woningen en het plaatselijke schooltje.

De trip naar Mefou park was een mooie afsluiting van ons verblijf in Kameroen. Ik baal gigantisch van het missen van een interessante congres dag maar ik moet het maar naast me neer leggen. Vanavond laat is onze vlucht en morgenochtend zet ik weer voet op Nederlandse bodem. Au revoir Kameroen!

Karlijn