Uitstapje naar Mariental

Hebben jullie wel eens zo'n déjà-vu gevoel? Dat je iets ziet en denkt "dit heb ik eerder gezien". Dat gevoel had ik gisteren heel erg. Maar ik wist waar ik het eerder had gezien: op tv, goede doelen documentaires.

Anne kwam me gisterenochtend om 06:30 ophalen om naar Mariental te gaan. Mariental is een van de grootste steden van de Hardap regio waar ik mijn onderzoekje zal uitvoeren. Het is een regio met heel veel armoede, werkeloosheid en ondervoeding. Mariental is 300 km hier vandaan, ongeveer 3 uur rijden. De route is niet erg moeilijk: rechtdoor! Er is gewoon één weg die naar het zuiden loopt, geen zijwegen en niks, gewoon één weg. Drie uur lang rechtdoor rijden dus... Als je Tomtom zou gebruiken zou die vast en zeker zeggen "zet mij over 3 uur maar weer aan". Toen we eindelijk een stad zagen liggen langs de oneindig lange weg, was het al gelijk Mariental. 'Stad' is een vrij groot woord voor iets van drie geasfalteerde straten en de rest zandwegen, maargoed.
Allereerst gingen we naar het regionale bestuur, genaamd de RDU (Regional Delivery Unit). Daar heeft Anne me aan iedereen voorgesteld en een presentatie gegeven over de huidige toestand qua ondervoeding in Hardap. Ik heb nu officieel goedkeuring om onder hun toezicht mijn onderzoekje uit te voeren. Een van de mensen van de RDU, dokter Lyimo, ging met ons mee om de kliniek en het ziekenhuis te laten zien. De kliniek lag letterlijk pal naast het kantoor van de RDU, maar toch gingen we er met een gigantische 4WD naartoe. "Grote auto = modern = hoge status = mensen met een hoge status lopen niet." Dus na letterlijk 40 seconden rijden, waren we bij de kliniek. Dat was vrij schokkend om te zien... 2 hele kleine gebouwtjes, armoedig en smerig. Er waren 2 verpleegsters aanwezig en geen enkele dokter. Patiënten moesten wachten in een wachtkamer met twee zielige houten bankjes, waarvan er één zo kapot was dat je er onmogelijk op kon zitten.
Dr Lyimo bracht ons vervolgens naar het ziekenhuis. Dat zag er ook heel anders uit dan een ziekenhuis bij ons. Nergens is centrale verwarming, dus het was ijskoud binnen. We gingen naar de kinderafdeling, waar op dat moment 3 ondervoedde kindjes waren opgenomen. Een meisje van 1 jaar zag er uit alsof ze 2 maanden oud was. Ze was enorm mager en klein, dat kun je je bijna niet voorstellen. Haar armpjes waren even breed als mijn duim.. Het ergste was nog dat de verpleegster zei dat ze herstellende was, het ging nu best goed met haar. Hoe heeft ze er dan uit gezien toen ze werd opgenomen?!?!? Ik kan het me niet eens voorstellen. De moeder was nergens te bekennen. Ze had het kindje gewoon gedropt en was er vandoor gegaan.
Het ziekenhuis was nog niet de meest shokkende ervaring van de dag. Als laatste gingen we naar een sloppenwijk samen met een jongen die er zelf woont. Hij werkt als koffiejongen bij de RDU, maar woont dus in de sloppenwijk. Wat ik daar zag, kan ik bijna niet beschrijven. De goede doelen documentaires op tv komen waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt. Kinderen liepen rond op blote voeten in vieze, kapotte kleren. Overal hingen mensen maar wat en dronken zelf gebrouwde alcoholische drankjes. Alcohol misbruik is er een gigantisch probleem. De meesten waren dronken, terwijl het pas 1 uur 's middags was. Dat krijg je als alcohol goedkoper is dan drinkwater... Er waren 2 toiletten en 1 douche, als ik het zo mag noemen. Zoiets primitiefs had ik nog nooit gezien. De jongen vertelde da nook dat de meesten hun behoeften in de struiken deden. Ik geloof dat we maar 10 minuutjes door de sloppenwijk hebben rondgelopen, maar dat was lang genoeg om een onuitwisbare indruk achter te laten. Ik zal waarschijnlijk nog veel meer schokkende dingen te zien krijgen als ik ga beginnen met de data verzameling in de kliniek en het ziekenhuis.

In verhouding met gisteren, was vandaag dan maar een saaie dag. Ik ben gewoon naar het Synergos kantoor geweest. In de lunchpauze ben ik met Anne mee gegaan om haar kinderen, Kiama en Mureithi, uit school op te halen. Dat was een indrukwekkende ervaring van een heel ander soort. Kiama en Muteithi gaan naar een internationale school. De meeste kinderen die daar op school zitten, hebben ouders die bij de UN (United Nations) werken. UN-wifes, zoals Anne ze noemd, zijn een soort mensen apart. Ze laten duidelijk blijken dat zij bij de hogere klasse horen. Iedere moeder heeft tenminste 6 auto's, het liefst Jaguars. En hoe ze praten.. en hoe ze zich kleden.. ik heb nog nooit zo'n arrogante mensen meegemaakt. Eén ding weet ik zeker: al zou ik later nog zo veel geld verdienen, ik wil 1 klein autootje en ik haal mijn kleren gewoon bij de H&M.

Dat was het weer voor vandaag! Ik heb trouwens geen foto's van de sloppenwijk etc, want ik durfde geen camera mee te nemen. Het leek me niet zo'n geschikte situatie om de toerist uit te hangen, zeker aangezien ik er de data voor mijn onderzoekje nog moet verzamelen. Wel heb ik een foto van de mooie rechte weg naar/van Mariental ;)

Groetjes, Karlijn