Hiep hiep hoera in Bethesda

“Lang zal ze leven… hiep hiep hoeraa!” Wie had gedacht dat ik dat in de VS zou horen op mijn verjaardag? Er is dit jaar maar liefst drie keer voor me gezongen, twee keer in het Engels en één keer in het Nederlands. Jarig zijn in het buitenland is anders dan thuis, maar zeker niet minder leuk. In het buitenland is het een verrassing hoe je dag er uit zal zien. Wie had van tevoren gedacht dat ik in een huis in Kensington (stadje ten noorden van Bethesda) met 12 mensen rond een eettafel zou zitten terwijl er met champagne op mijn verjaardag getoost werd? Verjaardagen zoals deze vergeet ik niet.

Mijn verjaardag was zaterdag, 13 juni, en zoals traditiegetrouw in Nederland wilde ik trakteren op het werk. Donderdagavond stond ik daarom in de keuken te zweten om een Hollandse appeltaart te bakken. Het was die dag 36 graden en de oven maakte het er niet beter op. Suzann vond het maar raar dat ik voor mijn eigen verjaardag taart ging bakken. Het is hier niet gebruikelijk om te trakteren als jarige. Je krijgt cadeaus en taart. Je hoeft niks te geven. Ook mijn collega’s waren verrast. “Wat heb jij bij je?” vroeg Debo toen ik vrijdag het kantoor binnen liep met de taart verpakt in aluminium folie. Toen ik ’s middags de taart ging uitdelen maakten ze er een heus feestje van. Iedereen kwam in een kring staan en ging zingen. Debo maakte vele foto’s en we sloten het geheel af met een serie groepsfoto’s. De Hollandse appeltaart viel zo goed in de smaak dat zowel Amy als Jie naar het recept vroegen.

De Dutch club organiseerde diezelfde vrijdag een bitterballen borrel. Bitterballen zijn niet te krijgen in de VS, maar een Nederlandse chef die hier woont kan bitterballen maken die aardig in de buurt komen van die je in de Nederlandse cafés krijgt. Tijdens deze borrel ontmoette ik de Zuid-Afrikaanse Michelle. Ze woont sinds een aantal jaren in de VS, maar wil dolgraag naar Nederland. Ze komt naar de Dutch club activiteiten om haar Nederlands een beetje te oefenen. Toen ze hoorde dat ik de dag erna jarig was nodigde ze me uit voor een barbecue die ze organiseerde voor die dag. Michelle woont in Kensington, een stadje ten noorden van Bethesda en moeilijk te bereiken per openbaar vervoer. Gelukkig kon ik met Daan, Tineke en Harma meerijden. Iedereen had wat lekkers meegenomen en ik had maar weer een appeltaart gebakken. Michelle zorgde voor echte Zuid-Afrikaanse braai-broodjes geroosterd boven het kampvuur. Dezelfde chef die de bitterballen voor de borrel had verzorgd, grilde het vlees op de barbecue. Toen het vlees gaar was en de braai-broodjes knapperig bruin namen we met z’n allen plaats rond een grote houten eettafel. En hoewel ze buiten al “lang zal ze leven” voor me hadden gezongen werd het diner geopend met het “happy birthday” lied en een fles champagne en mijn appeltaart, wat de uitroep: "Dat smaakt echt naar Nederland" ontlokte. Ik heb genoten van deze bijzondere verjaardags avond!

En dat terwijl de rest van de dag ook al zo leuk was. Suzann had een grote vaas bloemen op de tafel in de eetkamer gezet voor mijn verjaardag. Walden had een doos donuts gehaald met alle smaken die ze verkochten en kookte een uitgebreide lunch voor me. Ik ontving de hele dag felicitaties per What’s App, Facebook, e-mail, Linkedin en zelfs per post! Ik was ontzettend blij en verrast door een kaartje van mijn ouders en eentje van Anneke. En alsof dat nog niet genoeg was, vond ik vandaag ook nog een cadeautje in de post! Supermooie houten oorbellen, ook van Anneke! Zo voel ik me vandaag weer een beetje jarig.

Nu heb ik na twee weken blogstilte wel meer te vertellen dan alleen over mijn verjaardag. Een erg leuk uitstapje vond ik Great Falls, waar Walden en ik vorige week zondag waren. Great Falls is een National Park ten westen van Bethesda. Walden heeft een fiets en ik huurde er een in Bethesda. Het was ongeveer een uur fietsen naar het begin van Billy Goat Trail A. Dat is een wandelroute aan de oostzijde van de Potomac rivier met stukken waarbij je over rosten moet klimmen. We zagen mooie uitzichten over de Potomac, aparte rotsformaties, riviertjes en meertjes en een paar fascinerende insecten. Het waarschuwingsbord bij het begin van de trail deed vermoeden dat alleen fitte, goed uitgeruste wandelaars de trail zouden moeten volgen. Verrast was ik dan ook door de vele kleuters, enkele peuters en zelfs een hond die over de rotsen werden geloodst. Op de terugweg fietsten we langs een diner voor een ijsje en we sloten de dag af bij een barbecue restaurant.

Kathy die mee was kamperen bij Harpers Ferry is inmiddels vertrokken naar Chicago voor een PhD. Ter afscheid organiseerde ze vorige week zaterdag een feestje bij haar thuis. Ik verwachtte een groot feest in haar tuin of iets soortgelijks, maar het was slechts het kampeergroepje, Aaron en een lab genoot van Kathy; Ryan. We speelden een paar spelletjes en keken You tube video’s. Eerder die dag was ik met Jason, Walden en een huisgenoot van Jason naar de film geweest. De bioscoop had ligstoelen. Ik leek echter de enige die gefascineerd was om iedereen met zijn voeten omhoog en rug plat te zien liggen in een bioscoop. Jason’s huisgenoot viel zowaar in slaap en heeft een half uur van de film gemist.

Walden’s vader komt uit Amerika en een deel van zijn familie woont er nog steeds. Zo ook zijn neef, Cliff, die op twee uur rijden van DC woont. Hij nam Walden mee naar Alexandria. Ik dacht eerst dat het een stadsdeel van DC was, maar Alexandria is een eigen stad, onderdeel van zijn eigen county en zelfs in een andere staat dan DC (namelijk Virginia). Ik sloot me aan bij Walden, Cliff en twee vrienden van Cliff na een bezoekje aan de botanische tuinen in DC. Alexandria heeft een compleet andere sfeer dan DC. De straten zijn smaller, de gebouwen minder strak en de vele exotische restaurants, cafés en winkeltjes geven de hoofdwinkelstraat het idee van een boulevard. Op het moment dat ik me aansloot bij de mannen dronken ze bier uit glazen zo groot als vissenkommen. Er volgde nog een café en een pizza restaurant. Ik vond het leuk de verhalen van Cliff te horen die Russisch leert om voor het Amerikaanse leger in Polen te werken.

Bij NIH is er ook van alles gebeurd. Ik heb twee dagen meegelopen in het lab om een idee te krijgen hoe de getalletjes waar ik mee werk gegenereerd worden. Jie, Guanjie, Fasil en ik hebben meegedaan aan de “NIH take a hike day” waarbij we een rondje van 5 km om de campus liepen. Op een dinsdag ben ik afgereisd naar DC om assistent professor Shawneequa Calllier te ontmoeten bij George Washington University (GWU). Ze is “special volunteer” bij onze afdeling in NIH en had me na afloop van mijn presentatie over RODAM uitgenodigd om langs te komen bij GWU. Ze heeft me de campus laten zien en we hebben gepraat over RODAM en bio-ethiek, haar vakgebied. Een andere dinsdag heb ik een workshop bijgewoond over (genetische) zoekmachines. Het bijzondere eraan was dat het gegeven werd door het NCBI, de maker en beheerder van deze zoekmachines die wereldwijd door onderzoekers gebruikt worden. Tijdens die workshop werd ik me weer bewust wat voor unieke werkplek de NIH is.

Karlijn