Als sneeuw voor de zon

Vorige week donderdag zijn we flink ingesneeuwd. De voorspelde 25cm viel tussen 10 uur 's ochtends en 5 uur 's middags gestaag uit de lucht. Afgelopen zaterdag wandelde ik met een groepje nieuw gevonden vrienden langs de Potomac rivier die volledig bevroren was. En maandag… maandag liep ik in een T-shirt in het zonnetje over de NIH campus. Het was 18 graden en alleen de resten sneeuw verraadden dat het de vorige dag nog behoorlijk koud was geweest. De wisselvalligheid van het weer in DC verbaast me.

Nieuwe vrienden maken vind ik altijd gemakkelijker in het buitenland. Je kent niemand, dus je moet wel. En vrienden worden je, soms letterlijk, aangewezen omdat ze dezelfde nationaliteit hebben. Vrijdag ging ik met de rest van mijn afdeling naar een bespreking en moest ik me voorstellen aan het hoofd van het National Human Genome Research Institute (NHGRI), waar onze afdeling onder valt. Gelijk werd er gezegd “O! Monique is ook Nederlands!”. Een uur later had ik een nieuwe “vriendin” en stond ik op de maillijst voor de Nederlandse club bij de NIH. Monique is in Nijmegen gepromoveerd en woont sinds een jaar in Bethesda. De Nederlandse club is een groepje Nederlanders die allemaal bij NIH werken en samen activiteiten doen. Monique legde me uit dat veel nationaliteiten hun eigen club hebben. Soms zijn er internationale activiteiten, georganiseerd door meerdere nationaliteiten clubs, maar dat komt niet zo geregeld voor. Ik vind het verrassend dat zelfs in een internationale context als NIH, nationaliteiten zo bij elkaar clusteren. De uitnodiging voor een club was zeker welkom, maar ik hoop dat ik ook een aantal internationale vrienden maak.

Met een veel gemengdere groep ben ik zaterdag Washington DC (afgekort: DC) gaan verkennen. Vorige week maandag hebben Nikki en ik er een huisgenote bij gekregen, Kenza. Kenza is Marokkaanse, promoveert deels in Frankrijk, deels in Japan en is voor één maand hier. Als dat niet internationaal is! Kenza, Nikki, twee vrienden van Nikki (Aron en Daniel) en ik startten onze verkenningstocht door DC in Georgetown. Georgetown is een hippe wijk in het noordwesten van Washington DC. Er zijn veel restaurantjes, winkeltjes en ambassades. Na een bijzonder smakelijk Vietnamees broodje voor lunch wandelden we richting de Potomac rivier. De Potomac is een grote rivier, de op 3 na grootste aan de Atlantische kunst, en toch was hij volledig bevroren. Lang de Potomac rivier liepen we richting het John F. Kennedy center; een cultureel centrum waar theater en muziek optredens plaats vinden. Elke dag om 18:00 is er een gratis optreden op het Millenium podium door opkomende artiesten. Die avond was er een Jazz optreden door een swingende Mozambikaan en zijn Zuid-Afrikaanse collega’s. Voor die tijd hadden we nog een rondje memorials gedaan: het Lincoln memorial met het bekende gigantische beeld van oud president Abraham Lincoln, Vietnam memorial dat de vele doden van de Vietnamoorlog herdenkt, en het tweede Wereld Oorlog memorial met een krans van elke Amerikaanse staat. Na het swingende Jazz optreden, gingen we in een typisch Amerikaans burger restaurant eten om daarna met een goede bodem het nachtleven te ontdekken. Het leukst vond ik een club waarbij op elke verdieping een andere muziek genre gespeeld werd. Opvallend was wel dat de muren van deze club behangen waren met tv’s. Terwijl je stond te dansen kon je tegelijkertijd het nieuws kijken, 2 verschillende sportwedstrijden volgen, verschillende reclames zien en het weer meekrijgen.

Ik doe niet alleen maar leuke dingen, ik ben inmiddels ook hard aan de slag met mijn training. Ik zal jullie de ingewikkelde details over computersystemen en een command line besparen, maar ik kan wel zeggen dat ik het erg interessant en leerzaam vind. Debo is een geweldige begeleider en neemt er alle tijd voor om me de stof goed uit te leggen. Waar ik wel nog aan moet wennen is de werksfeer. Iedereen is heel vriendelijk, maar niet sociaal. Dat lijkt een vreemde combinatie, maar het is mogelijk. Als ik iemand iets vraag, krijg ik uitgebreid antwoord en alle collega’s zijn heel behulpzaam. Erg vriendelijk dus. Maar er wordt niet samen geluncht en geeneens “goedemorgen” en “tot morgen” gezegd ook al zitten we allemaal in dezelfde ruimte, zij het dan in kubusjes. Zo zat ik vrijdag ineens als laatste op kantoor. Ik had het pas door toen ik naar huis ging. Ik heb de lichten uit gedaan en hoopte maar dat dat het enige was dat ik moest doen.

In mijn vorige bericht schreef ik over de uitgebreide veiligheidsmaatregelen bij NIH. Ik kan jullie vertellen dat ik na een uitgebreide vingerafdrukken sessie eindelijk een badge heb. Ik kan de campus betreden zonder langs de Ghanese tassenscanbewaker te hoeven. (Misschien moet ik morgen eens langs gaan om gedag te zeggen). Echter, dat ik een badge heb, betekent nog niet dat ik toegang heb tot ons gebouw en onze ruimte. Dat moest weer apart aangevraagd worden. Het gevolg was dat ik vanochtend om half 9 voor een dichte deur stond. Niemand op kantoor. Ik ben met een zielig gezicht naar Human Resources gelopen en wonder boven wonder heb ik nu wel toegang. Hetzelfde had ik met een ICT probleem. Als je het via het systeem doet, gebeurt er niks, maar als je gaat bellen staat er ineens een ICT medewerker naast je. Weer iets geleerd over de Amerikaanse/NIH manier van werken.

Andere interessante Amerikaanse dingen die ik tot nu toe ben tegen gekomen zijn de drive-in pinautomaten (Amerikanen zijn zelfs voor pinnen te lui om uit hun auto te stappen), fietsers die op het voetpad fietsen (met helmen op), super strenge ID controle bij alcohol verkoop (niet alleen degene die het drankje koopt moet zijn/haar ID laten zien), je kunt alles betalen met creditcard en bijna niks met je pinpas, velen zeggen “How are you” zonder op antwoord te wachten (soms zelfs aan het eind van een gesprek). De Amerikaanse cultuur is niet zo opvallend anders als de Afrikaanse cultuur, maar het zijn de kleine verschillen die het leven hier soms verwarrend maken. Ik begrijp bijvoorbeeld nog steeds niet waarom je hier alleen door de voorste deuren de bus in het uit kan. Waar zijn die andere deuren dan voor? Het went echter snel. Over nog eens twee weken ben ik misschien al volledig ingeburgerd. Of toch niet…?

Karlijn