De eerste 48 uur

Vanuit het vliegtuig keek ik neer op een winterwonderland van donkere wegen tussen een grote hoeveelheid wit. Het had donderdagochtend flink gesneeuwd en hoewel het tijdens de landing zonnig was, zorgde een temperatuur van -1 ervoor dat de sneeuw bleef liggen. Na een heleboel controles, stempeltjes, foto’s en vingerafdrukken stapte ik eindelijk de koude buitenlucht van Washington DC in. Een shuttle bus bracht me naar de uitzonderlijk lege metro voor het spitsuur. Vele scholen en ambtenaren hadden die ochtend sneeuwvrij gekregen. En 1,5 uur later stapte ik uit de bus bij McKinley street dankzij een vriendelijke medereiziger die me net op tijd waarschuwde dat we er al waren.

Ik sleepte mijn koffer een veranda op naar een voordeur waaraan een bos houten wortels hing en belde aan. Suzann heette me warm welkom in een knus huis met bijzondere frutseltjes en rommeltjes. Suzann is een heel vrolijke en behulpzame huisbaas. Ze liet me elke hoek van het huis zien en elke lichtschakelaar. Ik heb een kamer aan de achterkant van het huis op de begane grond. Het is een fijne lichte kamer met 2 ramen. Eén raam kijkt uit op de achtertuin en de ander op het huis van de buren waar mannelijke verplegers verblijven. (Suzann benadrukte me de gordijnen van dat raam ’s avonds goed dicht te doen.) Aan de overkant van de straat ligt het Suburban Hospital waar deze verplegers werken. Ik deel met Suzann de badkamer die in een gangetje tussen Suzann’s en mijn kamer ligt. Behalve onze slaapkamers en badkamer, is er op de begane grond een woonkamer, eetkamer en keuken met alle voorzieningen. Suzann werkt in de kelder waar ze tussen grote bergen rommel bloemstukken maakt voor de verkoop. Op de eerste verdieping woont Nikki, een tweedejaars post-bachelor student aan de NIH. Nikki komt uit San Diego en heeft Filipijnse roots. Ook zij is heel vriendelijk en heeft me beloofd me mee op stap te nemen in Bethesda en Washington DC.

Mijn afspraak bij NIH vrijdagmorgen werd 1,5 uur van tevoren afgezegd en verzet naar maandag. Heel vervelend vond ik dit niet, want het bood gelegenheid de allereerste dingen te regelen. Nikki adviseerde me naar het winkelcentrum Montgomery Mall te gaan voor een sim-kaart en vervolgens heb ik de bus terug genomen naar de Safeway supermarkt voor de eerste inkopen. Mijn vooroordeel dat alles in de VS groot is, lijkt niet ongegrond. De straten zijn breed, de supermarkten zijn groot en de verpakkingen in de supermarkt zijn gigantisch. Ik heb een fles shampoo gekocht waar ik het komende half jaar genoeg aan heb. Helaas zijn de prijzen ook bijzonder hoog. Een doosje thee kost 3 dollar, evenals een brood. Eén appel kost 85 cent. Over al het fruit zit een dikke laag schellak. Schellak is een soort was die over fruit kan worden gespoten om het er mooier uit te laten zien. In Nederland wordt het ook gebruikt, maar op de appels in de Safeway supermarkt zit zo’n dikke laag schellak dat het plastic appels lijken. Daarnaast is aan veel produkten suiker toegevoegd. Ik heb minstens 6 verschillende potten pindakaas in handen gehad voordat ik een merk vond dat geen suiker bevatte.

Eenmaal thuis van boodschappen doen, bood Suzann aan om me met de auto Bethesda te laten zien en me af te zetten bij het Bethesda metro station. Van daar vertrekt een gratis bus die een rondje door Bethesda rijdt. Ik ben het hele rondje blijven zitten en heb het stadje en de mensen aandachtig in me opgenomen. Twee mannen stapten in die zo obees waren dat ze nauwelijks konden lopen. De één had gelijk een astma pompje nodig toen hij ging zitten en de ander moest zich met alle macht aan de stangen van de bus weer overeind trekken. Weer bij het Bethesda metro station aangekomen, kon ik het niet laten de metro naar het centrum van Washington DC te nemen. Door de stralende zon en langs besneeuwde perken ben ik van het Witte Huis naar het Washington Monument gelopen op de Mall. De Mall is een groen gebied met parkjes en monumenten tussen het Capitool en het Lincoln Memorial. Over de Mall en zelfs rondom het Washington Monument waren verschillende inwoners aan het hardlopen ondanks de kou en de sneeuw. Ik liep langs het World War II Memorial om de Reflecting Pool te zien. Die was echter dichtgevroren en ondergesneeuwd. De enige indicatie van waar de Reflecting Pool moest zijn was een rij oranje pionnen. Bij het Lincoln Memorial stond een grote groep toeristen op elkaar gepakt om het beroemde beeld van Lincoln te zien. Ik besloot dat te bewaren voor een andere keer en vervolgde mijn weg over 23rd street naar Foggy Bottom metro station.

Zaterdagochtend vroeg Nikki of ik met haar en een vriend van haar, Aron, mee wilde de stad in. Aron is Chinees-Amerikaan en net als Nikki post-bachelor student aan de NIH. We gingen brunchen bij een restaurant dat zo populair is dat we ondanks een reservering een half uur in een smal gangetje moesten wachten. Ik was verrast door de Nederlandse namen op de menukaart. Het was een Belgisch wafelrestaurant dat een leuke twist had gegeven aan Luikse/Brusselse wafels. Net als pannenkoeken kon je de wafels bestellen met een grote verscheidenheid aan hartige en zoete toppings. Na deze lekkere brunch liepen we naar de Eastern Market, een vlooienmarkt met oude meubels en spulletjes van over de hele wereld, zoals Thaise armbanden en Tunesische stoffen. Vanaf de Eastern Market liepen we langs de Library of Congress naar het Capitool waar we een rondleiding kregen van een enthousiaste African-American. Ik was ongelofelijk teleurgesteld toen ik in de bekende zaal ‘de Rotunda’ omhoog keek en ik de wereldberoemde ‘Apotheose van Washington’ deels bedekt zag met een soort stoffen donut voor reconstructie. De koepel van het Capitool staat ook al in de steigers. Via de tunnel die het Capitool met het Library of Congress verbindt gingen we de architectuur van deze immense bibliotheek bewonderen. De grote leeszaal, waar je volgens Nikki een leespas voor kunt krijgen, vond ik bij uitstek de meest bijzondere ruimte in het gebouw. Deze halfronde ruimte met 8 enorme zuilen en standbeelden op de balustrades liet de lezers aan de leestafels beneden heel nietig lijken.

Het wandelen en alle indrukken had ons hongerig gemaakt. Net voorbij Chinatown en het gigantische Washington convention center vonden we de locatie die op een app van Nikki stond aangegeven als een Ethiopisch restaurant. Hoewel het vlakbij het Washington convention center nog levendig en verzorgd uitzag, was deze straat grimmig en verlaten. De ramen van het gebouw waar het restaurant moest zitten waren verduisterd en er zaten tralies voor. Op een uithangbord stond “Eritrean Cultural and Civic Center”. Nikki en Aron wilden in eerste instantie omdraaien en ergens anders heen gaan, maar ik stelde voor om eerst naar het restaurant te vragen voordat we verder gingen. Twee Afrikaans uitziende mannen stonden bij een zijdeur en toen we naar het restaurant vroegen zeiden ze “ja natuurlijk, kom maar binnen”. Binnen stapten we in een ruimte die me sterk deed denken aan community ruimtes van de Ghanese gemeenschap in Amsterdam waar ik wel eens voorlichting geef. Er zaten bijna alleen maar Afrikanen en er hingen een paar grote tv-schermen op. We werden heel vriendelijke ontvangen door een –neem ik aan– Eritrese man, en kregen een tafeltje toegewezen. Het eerste wat deze man vroeg was “hoe hebben jullie dit restaurant gevonden?” en “wat vonden jullie van de buitenkant?”. Hij vertelde dat ze een gemeenschapsorganisatie waren zoals het uithangbord al deed vermoeden en dat ze weinig geld hadden voor promotie. Het eten wat we kregen, een grote injera (soort pannenkoek) met allemaal heerlijke toppings zoals linzen-, spinazie- en lamsgerechten was heerlijk. Het was een verrukkelijke avondmaaltijd en een interessant leermoment over een etnische minderheid in de VS.

Mijn eerste 48 uur in de VS zijn omgevlogen. Ik hoop dat ik de komende maanden nog veel meer moois te zien ga krijgen en interessants mag meemaken. Maar bovenal ben ik heel benieuwd naar mijn eerste werkdag bij de NIH maandag!

Karlijn