Naar de gevangenis

Hallo allemaal,

Hoe gaan het? Gaan het baie goet? Ik leer steeds meer Afrikaans en dat moet ook wel, want veel mensen die de kliniek bezoeken spreken geen Engels. Het gaat heel goed met de interviews. Ik heb er nu 47 (van de 100) gedaan. Vandaag had ik er 10. Dat is vrij veel voor één dag en dat komt omdat ik naar de gevangenis ben geweest.

De hoofdverpleegster van de kliniek, Angeline, werkt pas 2 maanden in de kliniek. Hiervoor heeft ze in een gevangenis gewerkt, 15 minuutjes rijden vanaf Mariental. In de gevangenis werken heel wat vrouwelijke cipiers en Angeline wist dat een groot aantal van deze cipiers jonge kinderen hebben. Daarom heeft ze voor mij geregeld dat ik erheen kon om interviews te houden. Vanochtend om 8 uur ben ik eerst naar het ziekenhuis gegaan. Daar wachtte meneer Wensel me op. Hij zorgde voor het vervoer naar de gevangenis. We reden eerst langs de kliniek om Justine, Angeline en een weegschaal op te halen en vervolgens naar de gevangenis. We hoefden niet binnen in de gevangenis zelf te zijn, maar bij de huizen erachter waar de cipiers wonen. Angeline ging wel de gevangenis zelf even in om de directeur te laten weten dat ik er was. Natuurlijk wilde de directeur mij ontmoeten (wie niet?) en daarna mochten we verder. Eén van de vrouwelijke cipiers stelde haar achtertuin beschikbaar om de interviews te houden. Ze zette er een tafel met 3 stoelen neer, de chauffeur zette de weegschaal ernaast en we waren klaar om te starten. Justine en ik liepen een klein rondje tussen de huizen om moeders en kinderen te vragen mee te doen en al gauw stond er een hele rij in de achtertuin. Angeline zei dat er 15 moeders met jonge kinderen waren die ik kon interviewen. Helaas bleek een groot deel van die kinderen jonger dan 6 maanden te zijn en die kan ik niet includeren. Uiteindelijk heb ik 8 interviews gedaan. En dat al voor lunchtijd! Toen we klaar waren met de interviews, kwam de eigenaresse van het huis thuis. Ze trok twee bamboe stokken uit de tuin voor ons als snack. Ik was ontzettend verbaasd. Ze liet me zien hoe je de bamboe moet schillen en vervolgens op het binnenste moet kauwen. Je kunt het niet doorslikken, maar het smaakt wel heerlijk zoet. Zo’n snack is ik ook wel in de tuin hebben groeien! Kunnen we dat niet planten, papa?
Half 2 kwam een andere chauffeur ons weer ophalen en tegen 2 uur waren we alweer in de kliniek. Ook hier heb ik nog 2 interviews kunnen doen. Een zeer geslaagde dag wat betreft interviews!

Ik blijf verbaasd over wat ik aantref tijdens de interviews:
- Moeders die hun eigen geboortedatum niet weten
- Kinderen in de vieste kleren die je je kunt voorstellen
- Moeders met gouden stickertjes op hun tanden. Dat schijnt populair te zijn hier. Jongens hebben het ook. Kleine gouden stickertjes, zoals een vlindertje, diamantje of dolfijntje, op een (of meerdere) van de voortanden geplakt.
- Kinderen van 2 jaar die nog niet kunnen staan omdat ze zo ondervoed zijn
- En wat eten ze?: pap, pap en nog meer pap. Pap voor ontbijt, pap voor lunch en pap voor avondeten. De pap is gemaakt van water en maismeel.

En jullie willen niet weten hoeveel borsten ik al heb gezien! Tijdens een interview gooit een moeder gewoon de borst uit het shirt (of wat ze dan ook aan heeft) en de baby is weer tevreden. Ik hoef meestal tijdens het interview niet eens te vragen of ze het kind borstvoeden, dat heb ik zo gezien. Volgens mij draagt geen enkele moeder hier een BH. Daarnaast dragen alle moeders hun kinderen op hun rug. Gewoon met een handdoek of een laken en dat werkt prima! Van kinderwagens hebben ze hier nog nooit gehoord. Al zou je ze ook totaal niet kunnen gebruiken op de zand/steen wegen hier.

Dat was het weer voor vandaag!

Groetjes, Karlijn