Mariental met Marijke

Hallo allemaal,

Na een lange stilte hoog tijd voor een nieuw berichtje! Bedankt voor alle felicitaties voor mijn stage cijfer :) Echt heel leuk om jullie reacties te lezen.

Marijke is vorige week maandag goed aangekomen in Kaapstad. Haar reis was enorm lang, dus ze was goed moe. De volgende dag hebben Marijke en ik ’s ochtends een aantal dingetjes geregeld voor de rest van onze reis en ’s middags zijn Marijke, Denise en ik naar de Waterfront gelopen. Marijke en Denise zijn toen samen naar Robbeneiland gegaan. Robbeneiland is een must om te zien als je hier bent, maar de tour is altijd exact hetzelfde, dus ik had geen zin om nog een keer te gaan. Gelukkig kon Marijke dus met Denise gaan!

Woensdag (07-09) hadden we de Cape Peninsula tour van de Bazbus. Ook dit heb ik 2 jaar geleden al gedaan, maar toen regende het. Dit keer was het super zonnig en 28 graden! Iselin uit Noorwegen ging met ons mee. We zijn gestopt in Houtbay en Simons town. Hebben pinguïns gekeken bij Boulders beach. We hebben peak man’s drive gereden met het Bazbusje. Dat is een super mooie route door de bergen. In de middag zijn we naar Cape point en Kaap de goede hoop geweest. We mochten nog een stukje mountainbiken door het nationale park bij Cape point. Dat was nog een hele uitdaging op een te kleine fiets waarvan de ketting steeds afsloeg! Rond 5 uur waren we weer terug in het hostel. Die avond zijn we met anderen uit het hostel gaan uiteten bij de Fat Cactus, een mexicaans restaurant. Het was heel gezellig met zo’n internationale groep: Steven uit Frankrijk, Iselin uit Noorwegen, Denise uit Oosterijk, Catherina uit de VS en Marijke en ik.

Donderdag was compleet het tegenovergestelde van Woensdag qua weer. Het regende en was koud. Met onze regenjassen aan hebben Marijke en ik door Kaapstad gelopen zodat ik haar de hoogtepunten kon laten zien: de gekleurde huisjes van de Islamitische wijk Bokaap, de Company Gardens met mooie planten en super veel eekhoorns, Green Market Square voor souveniers, het kasteel van de Goede Hoop. Op het einde heb ik Marijke achtergelaten bij District Six museum. Dat is een museum over de Apartheid dat je naar mijn idee gezien moet hebben hier. Die avond hebben we onze backpacks ingepakt en ons klaar gemaakt voor onze reis naar Namibië de dag erna.

De Intercape bus naar Mariental vertrok om 10 uur ’s ochtends. Half 10 waren we daar, onze tassen werden gewogen en om stipt 10 uur vertrok de bus. Voor Afrikaanse maatstaven is dat heel bijzonder. De reis verliep heel rustig totdat we bij de grens van Zuid-Afrika met Namibië kwamen, daar is altijd wel wat te beleven. Eerst werden onze paspoorten gecontroleerd en kregen we een stempel voor ‘departure’. Toen we terug kwamen bij de bus waren ze iedereens koffers aan het uitladen! Alle koffers en tassen werden op een muurtje gelegd naast de bus. Vervolgens bracht een van de vele politie agenten een herdershond die naar drugs moest gaan zoeken. Maar wat bleek, deze hond was nog in training! Een agent verstopte 2 buisjes drugs tussen de koffers en een andere agent moest toen met de hond langs de rij koffers lopen. De hond rook helemaal niks! Hij liep er gewoon langs. Het sloeg echt helemaal nergens op. Vervolgens moest iedereen naast zijn eigen koffer gaan staan en werd alles terug ingeladen. We konden verder naar de volgende douane post, die van Namibië. Hier ging het gelukkig iets soepeler. We kregen een stempel en konden door. Om 4 uur ’s ochtends kwamen we aan bij Wimpy, het tankstation vlak buiten Mariental. Twee andere mensen stapten ook in Mariental uit en zij werden door een familielid opgehaald. Ik sprak ze gelijk aan of zij ons soms naar het ziekenhuis in Mariental wilden brengen. Anders zouden we moeten wachten tot 6 of 7 uur ’s ochtends om een taxi te bellen. Die mensen woonden en Stampriet en vonden het absoluut geen probleem om ons een lift te geven. We werden op het terrein van het ziekenhuis gedropt en liepen gelijk naar het huis van de Keniaanse verpleegster Kioko. We klopten op haar raam en zij had de sleutel voor Dr. Santana’s huis klaar liggen. Kwart over 4 lagen we al allebei in ons eigen bed in het huis van Santana. Ik had niet verwacht dat het zo perfect zou gaan allemaal.

Na een paar uurtjes slaap klopte rond 9 uur zaterdag ochtend iemand op de deur. Ik wist dat Gustavoh langs zou komen, maar ik had geen idee dat hij zijn broer en diens chauffeur meenam. Marijke en ik kwamen net uit de douche en zaten nog half slapend in de woonkamer. Ik had Marijke geleerd hoe ze in Namibië elkaars hand schudden (dat is iets anders dan in Nederland), maar dat was ze vergeten, dus het was al gelijk lachen toen het mis ging. Marijke heeft een grote zak drop uit Nederland bij zich. We wilden natuurlijk proberen of buitenlanders drop echt zo vies vinden. We boden ze de zak drop aan en ze tastten gretig toe. Hun gezichtsuitdrukkingen die daarop volgden waren hilarisch. Ze vonden het echt super vies. Marijke en ik kwamen bijna niet bij van het lachen.

In Mariental was het rond de 30 graden. Veel en veel warmer dan in Kaapstad. De lucht is heel droog en er is nergens schaduw. Het lijkt echt alsof je in een woestijn zit (wat ook praktisch zo is). Voor mij was het ook flink wennen. Tijdens mijn onderzoekje in Mariental was het winter en een heel stuk kouder. Toen kon het ’s nachts vriezen en overdag werd het 20 tot 25 graden. Zaterdag en zondag hebben we genoten van de zon, Kioko opgezocht, rondgelopen door Mariental, naar de supermarkt gegaan en met Kioko’s dochter Mariam van 5 gespeeld. Alleen al rondlopen door Mariental was echt lachen. Ik ben er ondertussen aan gewend dat iedereen me nakijkt en naroept, maar Marijke was dat nog niet. Met zijn tweeën vielen we nog meer op dan ik alleen. Doordat Marijke en ik ongeveer even lang zijn, dacht iedereen dat we zussen waren. Het was echt heel grappig.

Maandagochtend zijn Marijke en ik naar de kliniek gelopen waar ik 5 weken lang interviews heb gedaan. Marijke heeft al mijn collega’s van daar ontmoet. Vervolgens heeft Justine, mijn vertaalsters en Health Care worker, HIV testen bij ons afgenomen. In Namibië kan dat gratis en bijna overal. Dat is ook heel belangrijk in een land waar 18 procent van de populatie besmet is. Er werd een beetje bloed afgetapt op onze vingers wat vervolgens met een reagens op 2 verschillende stripjes werd gedaan. Na 10 minuutjes wachten wisten we de uitslag: allebei negatief! We hebben zelfs een briefje met verklaring meegekregen dat we allebei negatief zijn, plus het advies altijd een condoom te gebruiken en na 3 maanden terug komen voor een nieuwe test haha.
Die middag zijn we eerst naar het ziekenhuis gegaan om Kioko op te zoeken op de ‘maternity ward’ (kraamafdeling). We hebben hier een rondleiding gekregen, hun apparatuur gezien en verschillende zwangere moeders ontmoet.
Later die middag hadden we met Allan afgesproken. Hij ging met ons mee de sloppenwijken bezichtigen. We hebben 1,5 uur met rondgelopen door veel van de sloppenwijken waar ik ook gelopen heb tijdens de NID’s. Ik ben ondertussen gewend aan het zien van de armoede, maar voor Marijke was het totaal nieuw. In Mariental komen bijna nooit toeristen, laat staan dat die toeristen in de sloppenwijken komen. Veel mensen kwamen hun hutjes uit en kinderen riepen naar ons en renden achter ons aan. We zagen mensen water halen bij 1 van de weinige water pompen, 2 jongens rijden op paarden (zonder zadel e.d. natuurlijk), shebeens (lokale bars) en natuurlijk heel veel kinderen in lompen op blote voeten.
Toen we eindelijk terug thuis kwamen, waren we kapot moe. We hadden echter die ochtend bedacht dat we Keniaanse Chapati’s gingen bakken. Ze waren best goed gelukt en na ook een bijzonder avondeten zijn we vroeg gaan slapen om bij te komen van alle ervaringen.

Dinsdagochtend gingen we weer naar de kraamafdeling. Kioko moest weer werken en toen wij daar waren kwam er een telefoontje binnen dat er een patient moest worden opgehaald van de kliniek in Hoachanas. De patiente had 5 cm ontsluiting en moest naar het ziekenhuis worden gebracht. Wij wilden natuurlijk mee! Al 10 minuten later zaten we in de ambulance op weg naar Hoachanas. De afstanden in Namibië zijn gigantisch, dus het was 1,5 uur over zandwegen racen voordat we er eindelijk waren. De kliniek in Hoachanas lijkt erg om de die in Mariental. We gingen met Kioko mee kijken naar de zwangere vrouw en waren en gewoon bij toen zij onderzocht werd en gekeken hoeveel de ontsluiting ondertussen was. In die kliniek werkt de Keniaanse zuster Purity, die ik in mijn eerste dag in Mariental bij Everlyne had ontmoet. We zijn nog in haar huisje thee gaan drinken terwijl de patiente lag te wachten in de ambulance. Afrikaanse mensen hebben echt nooit haast, het is ongelofelijk! Na een stoffige en hobbelende weg terug waren we weer bij het ziekenhuis. Die middag is de patiente (21 jaar) in het ziekenhuis bevallen van een heel mooi kindje.

Maria, mijn vriendin uit Mariental was er helaas niet toen wij aankwamen. Ze was voor de begrafenis van het grootmoeder in haar geboortedorp Rundu (in het noorden van Namibië). Woensdag was ze terug en konden we haar eindelijk ontmoeten. We hebben haar opgezocht in het ziekenhuis, waar zij werkt in de Rapid HIV test kamer. Ook hier maakt het niemand wat uit dat wij gewoon binnen komen lopen tijdens een HIV-test. TIA (This Is Africa), hier kan alles.
Woensdagavond om 20:30 vertrok de Intercape bus terug naar Kaapstad. We moesten 20:00 bij Wimpy zijn, dus ik had voor 19:30 een taxi geregeld. Tenminste, ik dacht dat ik een taxi geregeld had, maar hij kwam niet opdagen! We stonden te wachten met al onze spullen bij de poort van het ziekenhuis. Een stuk of 5 bewakers, die een slagboom moesten bedienen, vroegen waarom we zo lang stonden te wachten. We legden onze situatie en een van de bewakers belde een andere taxi voor ons. Toen er om 8 uur nog steeds niemand wat gekomen, zij een van de meisjes “kom op, we gaan, anders missen jullie de bus!”. Zij en een jongen hielpen onze tassen te dragen en brachten ons helemaal tot Wimpy. Marijke en ik waren kapot toen we na 20 minuten lopen met 18kg backpacks eindelijk daar waren. De bus was gelukkig nog niet geweest. We wilden de jongen en het meisje iets geven om ze te bedanken, maar ze waren al weg voordat we dat konden doen. De bus kwam ook nog eens een half uur te laat, maarja, beter dan als we heb gemist hadden. De terugreis verliep voorspoedig. Al moesten ook dit keer weer alle koffers uitgeladen worden bij de Zuid-Afrikaanse douane. Om 9 uur ’s avonds is dat nog wel grappig, maar om half 4 ’s nachts is het gewoon irritant. Na weer een uur oponthoud konden we onze reis terug naar Kaapstad vervolgen. Ik had tegen Marijke gezegd dat bij elke stop en elke keer als we de bus uit stapten onze rugzakken moesten meenemen. Velen laten hun spullen achter in de bus, maar ik ben zo’n beetje paranoïde geworden na al het ongeluk dat ik heb gehad. En het bleek niet voor niks te zijn! Tegen het eind van de reis was het koppel dat voor ons zat ineens hun camera kwijt. Ze waren helemaal in paniek natuurlijk. Ze waren op weg naar huis van hun vakantie in Namibië, Botswana en Zambia en nu waren ze al hun foto’s kwijt. Ik vond het echt super sneu voor hun.

Gisteren kwamen we rond 2 uur ’s middags aan in Kaapstad. We namen een taxi naar het hostel en daar kende iedereens ons nog. We slapen nu in dezelfde kamer en zelfs in hetzelfde bed. Alles is heel vertrouwd, dat is wel grappig. Morgen beginnen we onze reis langs de kust. We beginnen in het struisvogelstadje genaamd Oudtshoorn. De Bazbus komt ons morgenvroeg tussen 7 en 9 ophalen en dan verblijven we 3 nachten in een hostel in Oudtshoorn. Ik heb er zin in!

Groetjes, Karlijn