Alcohol in de politie kantine en de wasstraat

Hallo allemaal,

Allereerst een blijde boodschap: ik ben klaar met de data collectie! Donderdagochtend heb ik de laatste 7 interviews gedaan en mijn doel van 100 bereikt. Ik ben blij dat het erop zit. 100 keer hetzelfde interview doen, wordt echt saai na een tijdje. De resultaten zijn nog even schokkend als toen ik halverwege was. Veel kinderen acuut ondervoed en nog veel meer chronisch ondervoed. Zelfs de moeders hebben ondergewicht.
Ook al zijn de cijfers nog zo schokkend, er is geen directe oplossing. Met mijn onderzoekje probeer ik aan te tonen dat de diversiteit van het dieet belangrijk is tegen ondervoeding. De oplossing zou dan zijn om moeders te leren uit verschillende voedselgroepen te eten. Nu eten ze voornamelijk maispap en (als ze er genoeg geld voor hebben) een stukje vlees. Het zou veel beter zijn als ze dat stukje vlees eens zouden vervangen door fruit en/of groente. En ook als ze eens een andere koolhydraatbron eten dan pap. Ik betwijfel echter of voorlichting daarover veel zal helpen. Namibië is een enorme vleescultuur. Zonder een stukje vlees, vinden ze het geen maaltijd. En die maispap is een eeuwen oude traditie hier in het zuiden die je niet zomaar afleert. Daarnaast is diversiteit absoluut niet het enige dat zorgt voor de ondervoeding. Problemen zoals tiener-zwangerschappen, alcohol misbruik en ouders die niet weten hoe ze hun kindje moeten bijvoeden zijn problemen die waarschijnlijk nog meer bijdragen aan de ondervoeding. Maar hoe pak je die aan? Alcohol is goedkoper dan water en meisjes willen graag jong en veel kinderen.

Het alcohol probleem heb ik in levende lijve mogen aanschouwen. Vrijdagavond ben ik met Maria en Allen, 2 vrienden van de kliniek, naar een bar geweest genaamd ‘The police canteen’ (De politie kantine). Ik was verrast toen ik de bar binnen kwam dat ik de enige blanke was. Maar ik was lang niet zo verrast als het publiek in de bar. Iedereen staarde naar me. Ik heb het al eerder verteld, maar de gevolgen van de apartheid zijn hier nog goed merkbaar. Officieel zijn zwarten en blanken gelijk, maar de blanken moeten nog steeds niks hebben van zwarten. Een voorbeeld: tijdens de apartheid waren er verschillende scholen ‘slegs vir blankes’ (alleen voor blanken). Toen de apartheid werd afgeschaft, mochten zwarte kinderen ook naar deze scholen. De blanke ouders wilden hier echter niks van weten en haalden hun kinderen van school. Zij gaan nu naar privéscholen waarvan de kosten zo hoog zijn dat zwarten die nooit kunnen betalen. Zwarten zijn hier duidelijk armer dan de blanken. Hetzelfde geldt voor de bar waar ik vrijdagavond was. Blanken mogen er wel degelijk komen, maar ze willen niet. Ze voelen zich beter dan zwarten en willen niet ‘mengen’. Iedereen in de bar vond het dan ook geweldig dat ik er was. Ik heb heel wat mensen ontmoet, iedereen wilde zichzelf aan mij voorstellen. En niet alleen voorstellen, ze wilden ook dat ik bier voor ze zou kopen (niet gedaan hoor). Omdat ik blank ben denken ze dat ik rijk ben en daar willen ze van profiteren. Na een uur had ik het helemaal gehad met al die starende blikken en zijn Maria, Allan en ik naar huis gegaan.

Gisteren volgde er echter nog een soortgelijke ervaring. Ik heb veel contact met Gustavoh, een van de jongens die ik vorig weekend op het Cubaanse feest heb ontmoet. Hij nodigde me gisterenavond uit om met een aantal anderen van de Hardap dam naar de Carwash (wasstraat) te gaan. De Carwash is ook een soort bar, maar nog net weer een graadje lager dan de Police Canteen. Hier komen velen uit de lokaties (sloppenwijken) zich lam zuipen en dansen. Ook hier werd ik schaamteloos aangestaard, wilde iedereen zich aan mij voorstellen en aan mijn haar voelen. Gustavoh had Dr. Santana beloofd dat hij goed op mij zou letten en daar hield hij zich ook heel letterlijk aan. Hij was constant in mijn buurt en zodra er weer een jongen die hij niet kende met me probeerde te praten, jaagde hij die weg. Als hij even weg ging, dan kreeg zijn broer de taak om als mijn bodyguard te spelen. En die taak nam ook híj heel letterlijk. Hij stond constant op een halve meter afstand naast me met zijn armen over elkaar. Ik had heel gemengde gevoelens, van de ene kant vond ik het ontzettend grappig en van de andere kant vond ik het ook vervelend. Het gevoel van: “ik kan prima voor mezelf zorgen hoor!”. Nou mama, je hoeft je in ieder geval geen zorgen te maken over mijn veiligheid.

Groetjes, Karlijn