De laatste dagen

Vrienden die ik de afgelopen maanden langzaam goed heb leren kennen zaten gisterenavond rond de eettafel bij mijn verblijfadres in Bethesda. Deze plek, die ondertussen als thuis voelt, moet ik overmorgen verlaten. Ik organiseerde een potluck (iedereen neemt eten mee) zodat ik nog een laatste keer gedag tegen iedereen kon zeggen. Het was een heel geslaagde avond. Mijn Amerikaanse vrienden hadden mac ’n cheese, gingerbread cake en ijs e.d. meegenomen, terwijl mijn Nederlandse vrienden zorgden voor een pastasalade, stokbrood met kruidenboter, quiche en watermeloen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik in relatief korte tijd zoveel geweldige mensen heb mogen ontmoeten. Ik ga iedereen ontzettend missen.

De afgelopen twee weekenden heb ik allerlei leuke activiteiten gedaan die ik nog graag wilde doen voor mijn vertrek. Met Nikki ben ik naar een honkbalwedstrijd geweest in Baltimore. Honkbal is ontzettend saai om naar te kijken. In Amerikaanse films zie je ze de bal in een uithoek van het stadion slaan en een homerun rennen. In het echt slaat iedereen de bal mis, want de pitchers zijn zo goed. Na drie keer proberen, komt de volgende speler. Veel fascinerender dan de wedstrijd was het kijken naar de mensen, de sfeer in het stadion en het eten proberen. Elk sportstadion heeft zijn eigen specialiteiten. Baltimore staat bekend om zijn krab(cakes) en dat was te zien in het fastfood assortiment in het stadion. Nikki en ik aten crab mac ’n cheese hotdogs en patat met krabsaus. Het is een van de smerigste dingen die ik ooit heb gegeten. Het was een superzoute hotdog op een klef broodje met smaakloze kaaspasta erop en daar weer bovenop een laagje krab snippers. Als je meer dan één van die broodjes eet kun je direct door naar de cardioloog.

De avond voor de honkbalwedstrijd ging ik naar de verjaardag van Jason, de ex-rechtenstudent die mee was kamperen. Hij had een aantal vrienden uitgenodigd bij een lounge-bar waar live jazz muziek werd gespeeld. Hij bestelde een aantal rondjes shotjes voor iedereen terwijl we in huiskamersetting van de muziek genoten. Na een aantal uur loungen gingen we dansen in een overvolle Ierse bar. We bleven echter niet lang, want Jason had een paar shotjes te veel gedronken en kon niet meer zo goed op zijn benen staan.

De eerste president van de VS was George Washington. Hij had een landgoed ten zuiden van DC genaamd Mount Vernon. Het kostte Walden en mij afgelopen zaterdag meer dan twee uur, twee bussen en twee metro’s om er te komen, maar het was de moeite waard. In het midden van het landgoed bevindt zich George Washington’s herenhuis (“mansion”). We kregen een rondleiding door zijn vele gasten slaapkamers en studeerkamers. Het landgoed had twee grote tuinen waar groenten verbouwd werden, weides voor vee en velden met graan gewassen. In George Washington’s tijd verbleven er zo’n 300 slaven op zijn landgoed. Zij bewerkten het land, verzorgden het vee en hadden vele andere taken. Gelukkig besloot Washington op zijn sterfbed om zijn slaven de vrijheid te geven. We zagen de barakken waar de slaven sliepen om een indruk te krijgen van hun leefomstandigheden destijds. Het slavernij verleden van de VS zie je overal terug. Ook al is het inmiddels geschiedenis, het is niet vergeten en nog dagelijks onderdeel van discussie zoals in South Carolina.

Ik ben niet de enige die de NIH verlaat rond deze tijd. Verschillende van Nikki’s vrienden vertrekken om na hun postbac ergens anders te gaan werken of studeren. Na het laatste weekend New York hebben we afscheid moeten nemen van Aaron, drie weken daarvoor had Kathy haar afscheidsfeestje, volgende week vertrekt Holda naar Duitsland voor een master en afgelopen zondag vertrok Ryan naar Orlando. Nikki had een afscheidsbrunch voor Ryan georganiseerd bij een restaurant in DC. Na afloop van de brunch gingen we met een groepje van vier kajakken op de Potomac. Dat stond nog op mijn lijstje van dingen die ik graag wilde doen voordat ik vertrek. We peddelden tussen de ganzen door en langs het Lincoln memorial. Het was een prachtig gezicht. En alsof deze dag nog niet leuk genoeg was geweest, gingen we na het kajakken Ethiopisch eten en daarna naar de film.

Nu is de tijd aangebroken om afscheid van iedereen te nemen. Gisterenavond had ik mijn afscheidsfeestje. Vandaag heb ik een presentatie gegeven voor onze groep, NHGRI, over wat ik geleerd heb de afgelopen maanden. De presentatie ging goed en na afloop waren er twee verrassingen voor mij. Ik kreeg een NIH tas cadeau en we gingen met de hele groep, 12 personen, uit eten voor lunch bij een Indiaas restaurant in Bethesda. Morgen ga ik nog een paar uur naar NIH om bestanden over te zetten en met Debo door te spreken hoe we verder gaan met het werk op afstand. Morgenavond ga ik wat leuks doen met Walden en dan is vrijdag mijn vlucht. Harma, iemand van de Dutch club, brengt me naar het vliegveld. Haar moeder komt toevallig aan met het vliegtuig waarin ik vertrek. Nikki gaat met me mee om me uit te zwaaien. Als altijd lachende Nikki met me mee gaat, moet het wel een vrolijk afscheid worden, ondanks dat ik verdrietig ben over alles wat ik achter laat. Ik heb een geweldige tijd gehad in de VS, bij de NIH. Ik ga het ontzettend missen, maar ik kijk er ook naar uit om iedereen in Nederland weer te zien. Ik heb veel geleerd en mooie herinneringen. Dat neemt niemand meer van me af.

Karlijn