Where should the birds fly?
Door: Karlijn
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
03 Juli 2015 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Om 11 uur ‘s avonds kwamen Nikki, Walden, Aaron en ik aan bij ons hostel in New York na een busrit van bijna 5 uur. Nikki verontschuldigde zich tegenover de receptiemedewerker dat we iets later waren dan de geplande check-in tijd. De receptiemedewerker zei dat dat normaal gesproken geen probleem was, maar dat we niet konden inchecken. Sterker nog, we konden helemaal niet overnachten in het hostel. Twintig minuten voordat wij aankwamen hadden de New York city autoriteiten een onverwacht controlebezoek aan het hostel gebracht. Hun conclusie was dat het hostel te vol was en niet aan de veiligheidseisen voldeed. Daarom mochten ze geen nieuwe gasten meer inchecken. Het enige wat de receptiemedewerker ons kon aanbieden was dat we in de woonkamer de Wifi mochten gebruiken om een nieuwe slaapplek te zoeken ergens in NY. Gisteren ontving ik een e-mail dat het hostel heeft moeten sluiten. We krijgen onze borg terug en een vergoeding voor de overlast. Daarnaast hadden we die vrijdagavond geluk met het vinden van een alternatieve overnachting; een betaalbaar hotel in hartje Manhattan.
Voor een hotel in het centrum van de Big Apple verwachtte ik een piepklein kamertje met twee dubbele bedden erin, maar die verwachting bleek geheel ongegrond. Het leek wel een appartement met twee gigantische kamers, in ieder twee losse bedden, een badkamer en een inloop kleedkast. Onze tweede overnachting in NY was ietwat minder luxe, maar niet minder leuk. Aaron kende via via een jonge vrouw die in de Upper East Side van New York woont; Fida. Aaron en Fida hadden elkaar nog nooit in het echt ontmoet, maar dat vond Fida geen probleem. We mochten met ons vieren in haar studio komen logeren. We moesten eerst door een soort garage met allemaal rotzooi voordat we bij haar studio uit kwamen. Die bestond uit één grote ruimte en een badkamer. Er was niet eens een keuken. Fida was ongelofelijk gastvrij. We mochten in haar bed slapen en op twee matrasjes op de grond terwijl zijzelf op de bank sliep. Fida, Palestijnse, is filmproducente en ze heeft ieder van ons een DVD gegeven van haar film “Where should the birds fly?”. Het was een bijzondere ontmoeting met een bijzondere vrouw. Hopelijk kom ik haar nog eens tegen.
We waren twee volle dagen in New York, van vrijdagavond tot zondagavond. Tijdens mijn vorige trip naar New York met Lirije hebben we voornamelijk bezienswaardigheden bezocht. Tijdens dit bezoek hebben we het nachtleven van New York verkend. Vrijdagavond, na het gedoe met het hostel en eindelijk ingecheckt te hebben bij het hotel, gingen we uit in een buurt genaamd Korea Town. We aten snacks en dronken cocktails in een restaurant dat tevens als bar en club diende, afhankelijk van welke verdieping je uit de super kleine lift stapte. Walden merkte op dat ik de enige blanke in het restaurant was. Hij telde zichzelf niet mee omdat hij half Japans is. Nikki is oorspronkelijk Filipijnse en Aaron Chinees. Het club deel viel tegen en Aaron wilde graag naar een gay nachtclub. Het bleek echter niet gemakkelijk een nachtclub te vinden in Manhattan. We spraken met een spierbundel van een bewaker die voor een gebouw stond dat volgens onze kaart een nachtclub was maar inmiddels omgebouwd tot restaurant. Hij vertelde dat het uitgaansleven in Manhattan te gewelddadig was geworden en dat veel nachtclubs hun deuren hadden moeten sluiten. We vonden uiteindelijk een vrij lege gay bar waar we ons toch vermaakt hebben. De avond erna gingen we uit in Brooklyn; een andere wijk van New York, waar het uitgaansleven juist heel actief is. We dansten eerst op Creoolse muziek in een bar genaamd Bembé. Er was een Afrikaanse man met dreadlocks tot aan zijn onderrug die djembe (Afrikaanse drums) speelde op het ritme van de muziek van de DJ. In de gay nachtclub die we erna bezochten, keek ik mijn ogen uit. Travestieten gaven een spectaculair en erg grappig optreden. Ze zongen mee op bekende nummers en verschillende mannen gaven ze dollarbiljetten.
Ons bezoek naar New York viel samen met het Pride festival. Het homohuwelijk is sinds vorige week toegestaan in alle staten van de VS. Dit maakte het Pride festival in New York extra feestelijk. Het werd gehouden in de wijk Chelsea. Daarom bezochten we ook de Chelsea market en highline, het park aangelegd rond een oude metrolijn. Ik vond de highline al een mooie wandeling begin april, maar in de zomer met alle bloemen in bloei is het een van mijn favoriete stukjes New York. Verder bezochten we het nieuwe World Trade Center en maakten we een boottocht.
Een ander stedentripje deed ik met Nikki een week eerder. We namen de GreyHound bus naar Baltimore. Baltimore is slechts een uur rijden van DC, dus we konden op zondag op en neer. Het was bloedheet, maar gelukkig bracht de wind in de haven van Baltimore wat verkoeling. Er lagen vele boten. In een wijk in het oosten van Baltimore vonden we een winkeltje genaamd Tembé. Tembé betekent olifant in het Swahili. Er werken vluchtelingen en asielzoekers die schilderijen maken, kaarten van gerecyclede theezakjes, tassen van verpakkingen en veel meer. Een schilder, Alexis, uit Rwanda vertelde over de rellen kort geleden in Baltimore en dat hij het helemaal niet prettig wonen vond. Het liefste verhuisde hij naar de westkust van de VS, maar daar had hij het geld niet voor.
Ook in Montgomery county, de gemeente waarin Bethesda ligt, wonen vele gezinnen die het niet breed hebben. Daarom ging ik op een donderdag helpen als vrijwilliger bij het inpakken van voedselpakketten. Collega Amy en haar twee kinderen, Jack en Sydney, kwamen ook. Er stonden vier lange rijen met lege dozen uitgestald. Iedereen koos één product dat je in elke doos moest doen. Ik vormde een team met de 7-jarige Sydney. We waren een super efficiënt team want Sydney deed sperziebonen in blik in de dozen terwijl ik haar op een karretje langs de dozen reed. Toen alle vaste items over de dozen verdeeld waren, mochten we in de voorraaddoos met “bonus items” graaien. Dit zijn items die supermarkten niet meer verkocht krijgen en doneren aan de voedselbank. Er zaten dingen tussen zoals ijshoorntjes, een mega verpakking chocolade chipjes, en honderden pakjes jelly (soort glibberige pudding). Ik vraag me af wat een arm gezin denkt als ze hun voedselpakket open maken en een doos ijshoorntjes vinden (en geen ijs).
Vorige week was het chaos in huis. Alles stond op de kop voor de schilders die op twee kamers na, het hele huis kwamen schilderen. Omdat we de keuken niet konden gebruiken, besloten we uit te gaan eten bij een chique restaurant in DC dat alleen met lokale producten kookt. Walden, Nikki en ik namen de metro vanaf NIH en toen we bij onze stop aankwamen begon het te druppelen. Het was slechts 5 minuten lopen naar het restaurant dus we besloten de gok te wagen. Dit was een verkeerd besluit. Een tropische regenbui viel op ons neer. Onze paraplu’s begaven het en we kwamen doorweekt aan bij het restaurant waar iedereen netjes gekleed deftig zat te eten. De hostess gaf ons stoffen servetten om ons mee af te drogen, maar het hielp niet veel. Mijn schoenen maakten een zompig geluid als ik liep en door de airco hadden we het ijskoud. Al rillend aten we ons heerlijke en deftige avondeten.
Op een hete vrijdag, zonder buien gelukkig, hadden we een afdelingsuitje met de collega’s van het Center for Research on Genomics and Global Health (CRGGH). We gingen naar een recreatiepark vlakbij Baltimore waar Shirley, de secretaresse, een paviljoen voor ons gereserveerd had. Iedereen had een taak gekregen om iets mee te nemen voor de barbecue. Om de beurt hielden we de barbecue in de gaten, speelden we gezelschapsspelletjes of deden we buiten spellen op het grasveld naast het paviljoen, zoals voetbal, frisbee en softbal. Het was erg leuk om mijn collega’s hier op deze manier beter te leren kennen. Helaas zit mijn tijd bij de NIH er bijna op. Eigenlijk zou ik 5 juli terug vliegen naar Nederland, maar doordat de data die ik uit Nottingham moet krijgen vertraagd zijn, mag ik langer blijven. Ik heb mijn vlucht kunnen omboeken naar 24 juli. Teleurstellend is dat door een technisch mankement aan de apparatuur de data alsnog te laat zal zijn. Dat neemt niet weg dat ik deze extra 2,5 week goed kan gebruiken om met de data die ik tot nu toe heb te werken. Hoe dan ook weet ik dat ik enorm veel geleerd heb als ik straks naar huis ga!
Karlijn
Voor een hotel in het centrum van de Big Apple verwachtte ik een piepklein kamertje met twee dubbele bedden erin, maar die verwachting bleek geheel ongegrond. Het leek wel een appartement met twee gigantische kamers, in ieder twee losse bedden, een badkamer en een inloop kleedkast. Onze tweede overnachting in NY was ietwat minder luxe, maar niet minder leuk. Aaron kende via via een jonge vrouw die in de Upper East Side van New York woont; Fida. Aaron en Fida hadden elkaar nog nooit in het echt ontmoet, maar dat vond Fida geen probleem. We mochten met ons vieren in haar studio komen logeren. We moesten eerst door een soort garage met allemaal rotzooi voordat we bij haar studio uit kwamen. Die bestond uit één grote ruimte en een badkamer. Er was niet eens een keuken. Fida was ongelofelijk gastvrij. We mochten in haar bed slapen en op twee matrasjes op de grond terwijl zijzelf op de bank sliep. Fida, Palestijnse, is filmproducente en ze heeft ieder van ons een DVD gegeven van haar film “Where should the birds fly?”. Het was een bijzondere ontmoeting met een bijzondere vrouw. Hopelijk kom ik haar nog eens tegen.
We waren twee volle dagen in New York, van vrijdagavond tot zondagavond. Tijdens mijn vorige trip naar New York met Lirije hebben we voornamelijk bezienswaardigheden bezocht. Tijdens dit bezoek hebben we het nachtleven van New York verkend. Vrijdagavond, na het gedoe met het hostel en eindelijk ingecheckt te hebben bij het hotel, gingen we uit in een buurt genaamd Korea Town. We aten snacks en dronken cocktails in een restaurant dat tevens als bar en club diende, afhankelijk van welke verdieping je uit de super kleine lift stapte. Walden merkte op dat ik de enige blanke in het restaurant was. Hij telde zichzelf niet mee omdat hij half Japans is. Nikki is oorspronkelijk Filipijnse en Aaron Chinees. Het club deel viel tegen en Aaron wilde graag naar een gay nachtclub. Het bleek echter niet gemakkelijk een nachtclub te vinden in Manhattan. We spraken met een spierbundel van een bewaker die voor een gebouw stond dat volgens onze kaart een nachtclub was maar inmiddels omgebouwd tot restaurant. Hij vertelde dat het uitgaansleven in Manhattan te gewelddadig was geworden en dat veel nachtclubs hun deuren hadden moeten sluiten. We vonden uiteindelijk een vrij lege gay bar waar we ons toch vermaakt hebben. De avond erna gingen we uit in Brooklyn; een andere wijk van New York, waar het uitgaansleven juist heel actief is. We dansten eerst op Creoolse muziek in een bar genaamd Bembé. Er was een Afrikaanse man met dreadlocks tot aan zijn onderrug die djembe (Afrikaanse drums) speelde op het ritme van de muziek van de DJ. In de gay nachtclub die we erna bezochten, keek ik mijn ogen uit. Travestieten gaven een spectaculair en erg grappig optreden. Ze zongen mee op bekende nummers en verschillende mannen gaven ze dollarbiljetten.
Ons bezoek naar New York viel samen met het Pride festival. Het homohuwelijk is sinds vorige week toegestaan in alle staten van de VS. Dit maakte het Pride festival in New York extra feestelijk. Het werd gehouden in de wijk Chelsea. Daarom bezochten we ook de Chelsea market en highline, het park aangelegd rond een oude metrolijn. Ik vond de highline al een mooie wandeling begin april, maar in de zomer met alle bloemen in bloei is het een van mijn favoriete stukjes New York. Verder bezochten we het nieuwe World Trade Center en maakten we een boottocht.
Een ander stedentripje deed ik met Nikki een week eerder. We namen de GreyHound bus naar Baltimore. Baltimore is slechts een uur rijden van DC, dus we konden op zondag op en neer. Het was bloedheet, maar gelukkig bracht de wind in de haven van Baltimore wat verkoeling. Er lagen vele boten. In een wijk in het oosten van Baltimore vonden we een winkeltje genaamd Tembé. Tembé betekent olifant in het Swahili. Er werken vluchtelingen en asielzoekers die schilderijen maken, kaarten van gerecyclede theezakjes, tassen van verpakkingen en veel meer. Een schilder, Alexis, uit Rwanda vertelde over de rellen kort geleden in Baltimore en dat hij het helemaal niet prettig wonen vond. Het liefste verhuisde hij naar de westkust van de VS, maar daar had hij het geld niet voor.
Ook in Montgomery county, de gemeente waarin Bethesda ligt, wonen vele gezinnen die het niet breed hebben. Daarom ging ik op een donderdag helpen als vrijwilliger bij het inpakken van voedselpakketten. Collega Amy en haar twee kinderen, Jack en Sydney, kwamen ook. Er stonden vier lange rijen met lege dozen uitgestald. Iedereen koos één product dat je in elke doos moest doen. Ik vormde een team met de 7-jarige Sydney. We waren een super efficiënt team want Sydney deed sperziebonen in blik in de dozen terwijl ik haar op een karretje langs de dozen reed. Toen alle vaste items over de dozen verdeeld waren, mochten we in de voorraaddoos met “bonus items” graaien. Dit zijn items die supermarkten niet meer verkocht krijgen en doneren aan de voedselbank. Er zaten dingen tussen zoals ijshoorntjes, een mega verpakking chocolade chipjes, en honderden pakjes jelly (soort glibberige pudding). Ik vraag me af wat een arm gezin denkt als ze hun voedselpakket open maken en een doos ijshoorntjes vinden (en geen ijs).
Vorige week was het chaos in huis. Alles stond op de kop voor de schilders die op twee kamers na, het hele huis kwamen schilderen. Omdat we de keuken niet konden gebruiken, besloten we uit te gaan eten bij een chique restaurant in DC dat alleen met lokale producten kookt. Walden, Nikki en ik namen de metro vanaf NIH en toen we bij onze stop aankwamen begon het te druppelen. Het was slechts 5 minuten lopen naar het restaurant dus we besloten de gok te wagen. Dit was een verkeerd besluit. Een tropische regenbui viel op ons neer. Onze paraplu’s begaven het en we kwamen doorweekt aan bij het restaurant waar iedereen netjes gekleed deftig zat te eten. De hostess gaf ons stoffen servetten om ons mee af te drogen, maar het hielp niet veel. Mijn schoenen maakten een zompig geluid als ik liep en door de airco hadden we het ijskoud. Al rillend aten we ons heerlijke en deftige avondeten.
Op een hete vrijdag, zonder buien gelukkig, hadden we een afdelingsuitje met de collega’s van het Center for Research on Genomics and Global Health (CRGGH). We gingen naar een recreatiepark vlakbij Baltimore waar Shirley, de secretaresse, een paviljoen voor ons gereserveerd had. Iedereen had een taak gekregen om iets mee te nemen voor de barbecue. Om de beurt hielden we de barbecue in de gaten, speelden we gezelschapsspelletjes of deden we buiten spellen op het grasveld naast het paviljoen, zoals voetbal, frisbee en softbal. Het was erg leuk om mijn collega’s hier op deze manier beter te leren kennen. Helaas zit mijn tijd bij de NIH er bijna op. Eigenlijk zou ik 5 juli terug vliegen naar Nederland, maar doordat de data die ik uit Nottingham moet krijgen vertraagd zijn, mag ik langer blijven. Ik heb mijn vlucht kunnen omboeken naar 24 juli. Teleurstellend is dat door een technisch mankement aan de apparatuur de data alsnog te laat zal zijn. Dat neemt niet weg dat ik deze extra 2,5 week goed kan gebruiken om met de data die ik tot nu toe heb te werken. Hoe dan ook weet ik dat ik enorm veel geleerd heb als ik straks naar huis ga!
Karlijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
