De Amerikaanse kampeerervaring
Door: Karlijn
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
30 Mei 2015 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Zaterdagochtend kwam één van Nikki’s vrienden, Jason, ons ophalen voor een ritje van een uur naar Harpers Ferry. Jason is afgestudeerd rechtenstudent en heeft sinds kort een baan als juridisch adviseur in Alexandria, ten zuiden van DC. In een andere auto kwamen Kathy en Zoey. Kathy is bijna klaar als post-bac student bij NIH en verhuist binnenkort naar Chicago voor een PhD. Ze is een stoere dame, af en toe wat chagrijnig. Zoey is het outdoor type. Ze beklimt rotsen in haar vrije tijd en begeleidt backpack trips. Jason had een grote tent bij zich en Zoey een kleine. Zoey en Kathy sliepen in Zoey’s tent en alhoewel hij eigenlijk niet voor 4 personen gemaakt was, sliepen Jason, Nikki, Walden en ik in de grotere tent. We lagen als haringen in een ton, zij aan zij. Het moet een grappig gezicht zijn geweest.
We hadden twee activiteiten gepland voor ons kampeerweekend. Zaterdagmiddag stond tokkelen op het programma. Goed beveiligd in een tuigje gleden we langs kabels van boom tot boom op een parkoers uitgezet vlakbij het kampeerterrein. We moesten tussendoor lang wachten, tot iedereen van de groep (zo’n 15 man) één voor één weer naar een volgend platform was. Het White Water Rafting was bij lange na niet zo spannend als die ik in Thailand heb gedaan, maar het uitzicht was spectaculair. Gedurende de 3,5 uur durende boottocht konden we er volop van genieten. De waterversnellingen waren slechts op enkele stukken. We zagen haviken rondcirkelen boven de Shenandoah en kwamen uit bij het punt waar de Shenandoah en Potomac samen komen en het stadje Harpers Ferry ontstaan is.
Het stadje Harpers Ferry bezochten we zondagochtend. Het is een toeristentrekpleister wat inhield dat we entree voor de stad moesten betalen. Het was dan ook een waar museumstadje. We konden huizen inlopen en het authentieke meubilair bewonderen en andere gebouwen waren omgetoverd tot heuse musea. We hadden Nikki die ochtend bij de kerk in Harpers Ferry afgezet. Ze is streng Katholiek en gaat iedere zondag naar de kerk ongeacht of we in Philadelphia zijn voor het weekend of, zoals nu, kamperen. De kerk in Harpers Ferry was een van de bezienswaardigheden dus wat dat betreft kan het geen slechte ervaring zijn geweest voor haar. Echter, Harpers Ferry is een redelijk conservatief stadje. De andere, blanke, kerkgangers keken op van de getinte (Filipijnse) Nikki.
’s Avonds hebben we gekookt op twee grillen die bij de kampeerplaatsen hoorden. We hadden houtskool gekocht, maar waren de aanstekervloeistof vergeten. Gelukkig bleek Walden een ware kei in het maken van vuur. Hij verzorgde zowel het vuur voor de grill als het kampvuur waar we marshmallows roosterden tot laat in de avond. Het echte kampeergevoel kwam ’s ochtends toen ik met een handdoek en wat douchespullen 10 minuten door het vochtige gras naar de toiletten liep waar een scoutinggroep meiden zich klaar aan het maken was voor een nieuwe spellen dag. Het kampeerweekend voelde voor mij als een authentieke Amerikaanse ervaring.
Het weekend ervoor was minder interessant. Ik was met Walden naar het Montgomery winkelcentrum gegaan voor non food inkopen. De dag erna wilden we naar het Dragon Boat Festival in DC. Dit is een jaarlijks Chinees festival waarbij onder andere bootraces gedaan worden met fraai versierde boten in de vorm van draken. We hadden ons echter vergist in het tijdschema en kwamen 10 minuten voor het einde aan bij de Potomac. In plaats daarvan hebben we geluncht in George Town en zoveel mogelijk in de schaduw gelopen, want het was vochtig heet zoals het de laatste tijd hier bijna dagelijks is.
Vorige week is eindelijk mijn data uit het lab in Nottingham aangekomen. De bestanden waren zo groot dat het niet lukte om online te versturen. Ze hadden het in het lab op een harddisk gezet en die per post verstuurd. Ik was verrast toen ik behalve de harddisk ook een grote doos chocolaatjes in het postpakketje aantrof. “Om te helpen bij de analyses”. Dat helpt zeker! Teleurstellend was dat ik een paar dagen later alweer niet verder kon. De techniek die we gebruikt hebben is zo nieuw dat ik tegen barrières aanloop die nog niemand anders ervaren heeft. Ik wacht nu op antwoord van de makers van de techniek.
Voordat Walden onze huisgenoot zou worden, was er nog een andere potentiële huisgenoot: Gijs. Zoals de naam al doet vermoeden is het een Nederlandse jongen. Suzann had gevraagd of ik met hem wilde mailen. Zo gezegd zo gedaan, maar uiteindelijk had ze toch voor Walden gekozen. Gijs was echter niet vergeten dat we gemaild hadden en mailde me of ik hem een rondleiding door Bethesda kon geven. Zijn huis schijnt bij lange na niet zo gezellig als het mijne. Gisteren hadden we aansluitend aan werk afgesproken en hebben we samen door Bethesda gelopen, wat gegeten en wat gedronken. Per toeval kwamen we langs een open lucht Jazz concert. Een groep van zes typisch Amerikaanse mannen in de 50-60 maakten er een hele show van. Enkele ouderen waagden het erop om de ruimte voor het podium als dansvloer te gebruiken en hun dansmoves te laten zien. In Bethesda is normaal niet veel te beleven, maar dit concert was zeker de moeite waard.
Dinsdagmiddag vroeg Charles, de directeur, “Ben je geïnteresseerd in Genomics and Health Disparities? Ja? Wil je naar een lunch?”. Daarom zat ik woensdag aansluitend aan een lezing met Fasil, Amy en 5 anderen aan tafel met Professor Carlos Bustamante. Zijn interessante lezing ging van blond-jaar-genen in Afrika tot hoe je gezondheid kunt onderzoeken aan te hand van eeuwenoude lijken gevonden in de gebergten van Zwitserland. Zelf kwam hij uit Venezuela en was met name geïnteresseerd in de gezondheid van mensen uit de Zuid- en Midden Amerika regio. Tijdens de lunch beantwoordde hij vragen en sprak hij over zijn vrouw en zoontje.
Ik heb de Hippocrates boom, waarover ik in het vorige bericht schreef, gevonden! Collega Dan liet hem me zien. De oude boom is twee jaar geleden gestorven, maar ze hadden er een tak van kunnen redden en opnieuw kunnen aanplanten als boom. De grote Hippocrates boom waar ik naar op zoek was, bleek daarom niet meer dan een klein, nieuw aangeplant, boompje met een plakkaat ervoor. Mijn volgende NIH pauze ga ik proberen de tunnels te vinden waarmee alle NIH gebouwen verbonden schijnen te zijn.
Karlijn
-
30 Mei 2015 - 20:27
Anneke:
Hey Karlijn! Wat een geweldig kampeerweekend heb jij meegemaakt! En ook lekker sportief met het tokkelen en raften. Klinkt goed allemaal :) Succes met het verwerken van de data en een fijne tijd nog! x Anneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley