Veilig, veiliger, veiligst

Het concept “sneeuwvrij” ken ik alleen van films en van horen zeggen. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat school, universiteit of werk gesloten was door de sneeuw. Morgen wordt daarom een eerste keer. Scholen en overheidsinstanties sluiten voor een verwachte sneeuwval van 25cm bovenop de sneeuw die er al ligt. Ze waarschuwen tegelijk voor stroomuitval.

Mijn eerste 3 werkdagen bij de NIH zijn goed bevallen. Ik heb heel vriendelijke en etnisch diverse collega’s. De directeur en vicedirecteur, Charles en Debo, zijn van Afrikaanse origine, Nigeria als ik me niet vergis. De secretaresse, Shirley, komt uit Puerto Rico. Facil, een post-doc is Ethiopiër. Aio, die voornamelijk in het lab werkt, komt uit Benin. Gie, Guangie en Lin zijn Chinees zoals hun namen al doen vermoeden. Dan en Amy zijn blank. Iedereen is heel vriendelijk maar hardwerkend. Geen lunchpauzes of thee-haal-pauzes tot mijn spijt. Ik heb een werkplek toegewezen gekregen recht tegenover Debo’s deur. Als ik al niet van plan was keihard mijn best te doen, is dit nog een extra motivatie. Erg fijn is echter dat Debo’s deur altijd open staat voor vragen. Ook al is hij de vicedirecteur, hij is toch mijn directe contact voor vragen en hij heeft benadrukt dat er geen domme vragen zijn. Facil en Amy zijn mijn andere mentoren die me kunnen bijstaan als Debo er niet is of geen tijd heeft.

Debo heeft letterlijk een deur, Amy en Facil zitten net als ik in een hokje van schotten. De afdeling bestaat uit een langwerpige ruimte voorzien van 3 “echte” kamers (met deuren) en 6 hokjes. In het midden van de ruimte, langs een muur, staat een koelkast met daarop een magnetron. De meesten nemen lunch mee van huis en warmen die op in de magnetron. Er zijn geen andere keukenbenodigdheden. Vooral de waterkoker mis ik nu al. Niet alleen houd ik van een kop thee, het kraanwater hier smaakt verschrikkelijk. Bij Suzann thuis is er een kan met een filter om de chloor een beetje uit het water te filteren. Bij NIH ben ik aangewezen op water uit een fonteintje dat, naar de smaak te oordelen, alleen gekoeld wordt. (Zou dit de reden zijn dat Amerikanen zoveel frisdrank drinken?) Er is een waterfonteintje schuin tegenover de toegangsdeur naar de ruimte van de afdeling. Echter, je kunt alleen de afdeling op met een badge. De procedures om een badge te krijgen zijn tijdrovend. Terwijl ik wacht op een uitnodiging om vingerafdrukken te laten maken, ben ik afhankelijk van anderen om de deur voor me open te maken. Zelfs als je naar de wc gaat, heb je een badge nodig om terug in de ruimte te komen!

De beveiligingsmaatregelen reiken veel verder dan alleen één deur met een badge. Om de NIH campus op te komen, heb je al een badge nodig. Als je geen badge hebt, moet je via de bezoekersingang naar binnen. De bezoekersingang is een witte halfronde tunnel met aan iedere kant een zware deur. Als je door de eerste deur gaat wacht een vriendelijke Afrika-Amerikaanse man je op bij de tassenscanner. Je scant je tas, laptop en andere elektronische apparatuur en loopt door een poortje, net zoals op het vliegveld. Vervolgens scant een mevrouw aan een houten bureau je paspoort en krijg je een badge voor één dag. Omdat ik nog geen personeelsbadge heb, ben ik de afgelopen dagen via deze ingang de campus binnen gegaan. De eerste dag waren de tassenscanmeneer en paspoortscanmevrouw gewoon erg aardig. De tweede dag liet de tassenscanmeneer blijken dat hij nog wist waar ik vandaan kwam door een liedje over “Dutch boys” te zingen. De paspoortscanmevrouw vertelde me over haar vriendin in Nederland die Jehovah’s Getuigen is. Woensdag, dag 3, heb ik geleerd dat de tassenscanmeneer Ghanees is! Ik heb hem verteld dat ik onderzoek doe naar de gezondheid van Ghanezen. Ik moest hem beloven dat ik terug zou komen ook als ik eenmaal mijn badge heb. Voorlopig blijf ik nog wel even via deze vrolijke tunnel de campus betreden.

De vrolijke scantunnel is stap één van het beveiligingsproces. Ik moet een minuut of 8 over de NIH campus lopen om bij gebouw 12 uit te komen. De gebouwen zijn volledig willekeurig genummerd, wat het niet makkelijker maakt de weg te vinden tussen het doolhof van gigantische kantoren en laboratoria. Gebouw 12 is buren met het NCBI, wat mijn collega’s en studievrienden zullen herkennen van de wetenschappelijke zoekmachine Pubmed. Bij gebouw 12 aangekomen moet ik een gastenboek tekenen en krijg ik een sticker voor op mijn één-dags-badge. Eigenlijk moet een escort je mee het gebouw in nemen. Maandag was Shirley bij me om me de campus te laten zien en met me naar de immigratiedienst te gaan. Dinsdag zat er een andere bewaker die me de toegang had willen weigeren als Gie en Guangie niet net waren komen aanlopen. De laatste stap in het beveiligingsproces zijn de met badge beveiligde deuren van de ruimte van de afdeling. Er zal letterlijk en figuurlijk een wereld voor me open gaan als ik eindelijk mijn eigen badge heb!

Debo had me 3 dagen gegeven om op te starten. Onder opstarten valt het regelen van de badge, het bezoeken van de immigratiedienst, mijn “workstation” (=computer) installeren via ICT, en 3 online trainingen van 45 minuten elk. Eén training ging over ICT veiligheid, één over privacy en één over ethiek. Ik neem het maar niet al te serieus anders durf ik nauwelijks nog adem te halen. Tussen alle opstart zaken door, kon ik verder met werkzaamheden voor Amsterdam. Donderdag zou ik beginnen met het programma hier, maar aangezien morgen de NIH gesloten is door de extreme sneeuwval, gaat dat helaas niet door. Ik hoop dat we niet al te erg ingesneeuwd raken en dat ik vrijdag écht aan de slag kan!

Karlijn