Kidepo national park

De wegen in Uganda zijn slecht. Het merendeel zijn zandwegen en zodra het regent worden ze vrijwel onbegaanbaar. Zelfs in de geasfalteerde wegen zitten gigantische gaten, die ze “potholes” noemen, maar voor de zandwegen hier heb je een 4-wheel-drive nodig. Gelukkig hadden we een 4WD voor 7 passagiers om naar Kidepo national park te gaan. Alsnog waren we na 12 uur heen en 12 uur terug behoorlijk door elkaar geschud.

Zaterdagochtend vroeg, toen we op het punt stonden te vertrekken naar Kidepo, kwam Freddie zijn kamer uit. Zijn rechterarm zat vol onbehandelde wonden. Hij en een aantal vrijwilligers waren uit geweest. Samih’s telefoon werd gestolen door dezelfde dief die Anna’s telefoon had gestolen. Freddie en Samih zijn – zo gaat hun verhaal – achter de dief aan gegaan, hebben hem gepakt en op een boda-boda gezet om naar het politiebureau te gaan. Halverwege de rit sprong de dief van de boda-boda waar hij samen met Freddie op zat. Freddie sprong erachteraan en ze worstelden op de grond totdat Samih op een andere boda-boda kwam helpen. Het verhaal eindigde dat de dief naar de politie werd gebracht en Freddie met bijtwonden in zijn arm achterbleef. Ik weet niet welke delen van het verhaal waar gebeurd zijn, maar de wonden zagen er niet goed uit. Ik heb ze behandeld met de weinige middelen aanwezig in Freddie’s huis en hem benadrukt naar een dokter te gaan. Vanochtend zag Freddie’s arm er beter uit.

Twintig minuten later dan gepland, na EHBO te hebben toegepast op Freddie’s wonden, vertrokken we op de immens lange hobbelrit. Ik ging met 5 andere vrijwilligers, allemaal Italianen. Michele, die dezelfde dag als ik aankwam in Entebbe, Simona en Paulo, die hun baan hebben opgezegd om hier te komen werken, en Marta en Angelo, geneeskunde studenten die hier zijn voor co-schappen. De rit was zeker lang, maar het uitzicht en de ervaringen onderweg waren onbetaalbaar. We zagen herders van nog geen 10 jaar oud die hun vee van de weg dreven met een stok als we langs reden. We zagen oude vrouwtjes die granen langs de weg droogden, volwassenen en kinderen die baadden in rivieren, en kinderen die kilometers liepen met een jerrycan water op hun hoofd. We zijn in verschillende dorpjes gestopt voor pauze en eten. Het hele dorp liep uit om ons te komen bekijken. “Muzungu, how are you?”. Als je iets anders antwoordt dan “I’m fine”, begrijpen ze je niet meer. Ik ga niet ontkennen dat 12 uur heen en 12 uur terug in 2 dagen tijd te lang was, maar de unieke ervaringen onderweg maakten het een stuk minder vervelend dan het lijkt.

Kidepo national park staat bekend als het wildste park van Uganda. Dat was zeker het geval. Wij waren de enige toeristen daar op dat moment. De game drive was niet zo spectaculair als we gehoopt hadden. De leeuwen en luipaarden moeten verstopt hebben gezeten in het hoge gras en zelfs olifanten hebben we niet gezien. De giraffen, verschillende soorten bokken, zebra’s en buffels in het ongerepte landschap maakten veel goed. We sliepen in ronde, traditioneel uitziende hutten. De avond van aankomst was er een kampvuur waar we gezellig gekletst hebben met onze chauffeur en een paar rangers van het park.

Een aantal van jullie hebben me gevraagd hoe het eten hier is. Als voedingskundige is dat natuurlijk erg interessant. De bekendste gerechten zijn posho, matooke, chapati, rijst en bonen. Posho is hetzelfde als ugali in Kenia. Het is gemaakt van maismeel en water. Matooke is bakbanaan-puree. Chapati zijn de platte broden die oorspronkelijk uit India komen. Populair hier is rolex (rolled eggs); een chapati met daarin opgerold gebakken ei en groenten. Groenten worden bijna niet gegeten, tenzij je bonen als groente rekent. De meeste gerechten worden gegeten met vlees, zoals kip of geit. Ik heb tot nu toe voornamelijk deze traditionele gerechten gegeten, maar ik moet toegeven dat de sandwich met patat die ik gisteren in het resort had genomen ontzettend goed smaakte.

Na uren hobbelen in de auto zaterdag en zondag waren we zo uitgeput dan we maandag besloten te relaxen. We zijn naar een resort gegaan op nog geen 10 minuten lopen afstand van Freddie. Er was een mooi zwembad, ze kwamen ons handdoeken en slippers brengen, er was gratis wifi en het eten was er verrukkelijk. Pas als je westerse luxe een paar dagen hebt gemist, kun je het weer waarderen.

Vandaag zijn we naar Mugiti farm geweest. We hebben onze plannen met Sam doorgesproken en morgen gaan we ze uitvoeren. Michele en Paulo gaan Sam leren om jam te maken, zodat hij fruit langer kan bewaren. Simona en ik gaan de vele kinderen wegen en meten om een idee te krijgen wie ondervoed is en een plannetje te maken om ze weer goed doorvoed te krijgen. Mijn eerste indruk is dat er gebrek aan kennis is over gezonde voeding voor kinderen. Er is genoeg fruit beschikbaar op de boerderij, maar ze geven slechts enkele vruchten in sap-vorm aan de kinderen. Verder krijgen de kinderen alleen een prutje gemaakt van gemalen soya-bonen, cowpeas (soort erwten) en sorghum (graansoort). Geweldige maagvulling, maar aan de oedeem buikjes van sommige kinderen te zien, niet met voldoende voedingswaarde. In mijn volgende verslagje hoop ik jullie meer te kunnen vertellen over de voedingsstatus van de kinderen.

Karlijn