De parel van Afrika

Ik ben aangekomen in Uganda, of zoals ze hier zeggen “de parel van Afrika”. In Afrika, en dus ook in Uganda, gaat niks zoals gepland. Dat wist ik uiteraard al, maar het blijft altijd een verrassing hoe iets dan wel gaat lopen.

Mijn vlucht verliep goed. Ik vloog via Dubai naar Entebbe. Dubai vanuit een vliegtuig zien is een gewaarwording op zich. Zo ver het oog rijkt zie je zand, zand en nog meer zand, totdat er uit het niets een stad opdoemt met gebouwen op ooghoogte op het moment dat je er langs vliegt. Het vliegveld van Dubai was overvol. Gelukkig hoefde ik maar 3 uur te wachten voordat mijn reis zich vervolgde. Slapen lukte me niet, waardoor ik na 16 uur reizen om 13:30 lokale tijd doodmoe aankwam op het vliegveld van Entebbe.

Steven, een vriend van “vrijwilliger organisator” Freddie, kwam me ophalen van het vliegveld. Tot zover nog zoals gepland. Echter, hij bracht me niet naar het hostel in het centrum van Kampala, zoals gepland, maar naar een hotel vlakbij het vliegveld. Het hotel was zo goed als een budget hotel in Afrika kan zijn. De beste omschrijving is wellicht ‘vergane glorie’. Het ziet eruit als iets dat ooit mooi en netjes is geweest, maar in de loop der tijd nooit is onderhouden.

Ik had afgesproken om ’s avonds om 19:00 met Silver te dineren. Silver is een collega van het RODAM project. Omdat ik in een ander hotel zat dan gepland, was het lastiger om Silver te ontmoeten dan gedacht. Het is ongeveer 45 min rijden van Entebbe naar de rand van Kampala en dan begint de ellende pas. Kampala is één grote chronische file. Het verkeer staat er vast van 07:00 uur ’s ochtends tot 23:00 in de avond. Een klein stukje rijden, kan een eeuwigheid duren. Daarnaast wilde ik nog Ugandese Shilling pinnen en een lokale sim-kaart kopen. Steven zou me om 17:00 komen ophalen, maar hij kwam niet. Hij stuurde iemand anders – die er om 17:45 was – om me naar een centrale plek te brengen waar Steven het over zou nemen. Een pinautomaat vinden, bleek een grotere uitdaging dan gedacht. Ugandezen pinnen niet. De meesten hebben niet eens een bankrekening. Ze verdienen wat contant en geven dat weer uit. Als ze al een spaarpotje hebben is dat hoogst waarschijnlijk hun broekzak of een oude sok in huis.

Later dan gepland, maar zonder Silver lang te laten wachten, heb ik toch Doctor’s Plaza bereikt, waar ik met Silver had afgesproken. We hebben lekker gegeten en Engelse thee gedronken. Silver is een ontzettend vriendelijke en open man. Hij heeft me uitgenodigd om een dag mee te kijken in de diabetes kliniek waar hij werkt. De laatste paar dagen van mijn reis zal ik in Kampala verblijven om de diabetes kliniek te bezoeken.

Lang duurde het diner niet, want ik moest nog 1,5 uur terug naar het hotel en de volgende ochtend zouden we om 05:00 opgehaald worden om met een minibusje naar Mbale (spreek uit als: Balé) te gaan. Bij Steven in de taxi had ik mijn eerste ervaring met Ugandese criminaliteit. Een man greep door het half openstaande bijrijder raampje naar mijn telefoon die ik in mijn hand had. Ik gilde en graaide ernaar. Ik weet niet of mijn gillen of graaien het veroorzaakte, maar hij liet hem op de grond vallen. Steven stopte en ik kon de telefoon een paar meter terug van de grond oprapen. Hij werkt nog en heeft niet eens een schrammetje, maar ik ben wel gewaarschuwd. Ik heb nu al de indruk dat Uganda minder veilig is dan Ghana.

Hoewel het incident met de telefoon “een geluk bij een ongeluk” was, had ik écht geluk met de rit van Kampala naar Mbale. Normaal gesproken rijden de vrijwilligers in een overvolle minibus, soms met bagage op schoot, 5 uur naar Mbale. Steven moest echter ook in Mbale zijn vandaag om vrijwilligers voor een andere organisatie op te halen. Hij huurde een minibus waarmee we – Steven, de Italiaanse vrijwilliger Michele en ik – een super ontspannen rit naar Mbale hebben gehad.

Ik had geen luxe resort verwacht, maar ik had wel gedacht stromend water te hebben. Er schijnt al 2 dagen geen water te zijn in Freddie’s huis en zelfs de reserve tank is leeg. Zonet hoorde ik dat bouwvakkers een waterleiding hebben geraakt en ze op zoek zijn naar een vervangend leiding-stuk. Het huis is op zijn zachtst gezegd “rommelig” en overvol. Er zouden maximaal 9 vrijwilligers kunnen verblijven, maar er zijn er op dit moment 16. Ik begrijp nog niet helemaal waar iedereen moet slapen, maar ik heb in ieder geval een bed toegewezen gekregen. Comfortabel is anders, maar het is wel gezellig. Verschillende nationaliteiten zijn vertegenwoordigd en heel verschillende typen mensen.

Twee Italianen, twee Oostenrijkers en een Belgische hebben Michele en mij het centrum van Mbale laten zien. Mbale is een typisch chaotische Afrikaanse stad met ontzettend veel boda-boda’s (motortaxi’s); het populairste vervoermiddel. Het is lang geleden dat ik met veel andere vrijwilligers in Afrika was en ik ervaar het niet meer als erg prettig. Het geeft een saamhorigheidsgevoel, maar aanpassen aan de Afrikaanse cultuur blijft een beetje achter. Ik schaamde me toen de anderen op de markt vruchten proefden zonder iets te kopen en onderhandelden totdat ze omgerekend een paar eurocent van de prijs af hadden. Voor de meesten is dit de eerste keer in Afrika en doordat ze voornamelijk onder elkaar zijn, leren ze nauwelijks hoe Afrika “werkt”.

Het is pas mijn eerste dag in Mbale en eerste indrukken zijn altijd oppervlakkig. Ik hoop dat we heel binnenkort weer water hebben en een goede nachtrust doet me vast ook goed. Ik ga vanavond vroeg naar bed en dan zien we weer wat morgen brengt.

Karlijn