De kralenmarkt van Koforidua

Ghana is een van de landen ter wereld met het laagste percentage rokers. Minder dan 1 procent van de bevolking rookt. Roken wordt sterk gestigmatiseerd. Sigaretten zijn bijna nergens te koop en rokers worden met een grote boog vermeden. Toen we maandagavond na een comfortabele busrit vanuit Cape Coast in het hostel in Accra aankwamen, leek het echter of we alle Ghanese rokers in dit hostel aantroffen. Het bleef niet alleen bij tabak. Ook al hing er een groot bord op ‘geen Ganja!’ (geen marihuana), toch roken we duidelijk dat tabak niet het enige was wat er gerookt werd. De hut waar we sliepen was nogal primitief; een smal tweepersoonsbed zonder lakens, een badkamer zonder deur (alleen een kapot kralengordijn), en geen stromend water. ’s Nachts leken er mensen over het dak te lopen en ’s ochtends werd ik gewekt door de geur van wiet. We belden alle hotels in de reisgids af om zo snel mogelijk iets anders te vinden. De meesten waren volgeboekt, maar gelukkig vonden we een Lodge aan de rand van de stad met een kamer beschikbaar. In deze Lodge gerund door een Ghanees-Duitse familie, konden we een dag later bijkomen van het wiet-hostel.

Arme Mawuli was zo ongerust over onze eerste overnachting in het wiet-hostel dat hij aanbood ons direct te komen halen en bij hem te komen logeren. We hebben het aanbod afgeslagen en de nacht overleefd, maar het is heel fijn om te weten dat we iemand hebben om op terug te vallen. De dag erna spraken we met Mawuli en zijn huisgenoot Tobi af in de Accra Mall. We hebben ze getrakteerd op Chinees, maar volgens mij was het te exotisch naar hun smaak. Ghanezen zijn verknocht aan hun traditioneel Ghanese gerechten.
Gisteren kwamen Mawuli, Tobi en twee andere jongens langs in de Lodge. We hadden Mawuli verwacht, maar niet een hele optocht jongens. De Duitse eigenares keek me enigszins verrast aan toen ik met die hele groep jongens naar onze kamer liep. We hebben op het balkon gezeten totdat ze weg moesten om Bayern – Manchester City te kijken. Voetbal kijken is hier blijkbaar strikt voor mannen gereserveerd, want we werden niet eens uitgenodigd om te komen kijken.

Woensdagochtend zijn Rachel en ik naar de wijk Asylum Down geweest waar het National Museum gelegen is. In tegenstelling tot het museum in Kumasi, heeft dit museum wel een dak en er staan een redelijk aantal kunstvoorwerpen en opgravingen tentoongesteld. Er waren traditionele drums, krukken voor lokale “chiefs” (koningen), Kente stoffen, zwaarden en foto’s van inwijdingsrituelen. Het geschiedenis deel vertelde over het slavernij verleden en over oude Afrikaanse beschavingen. Na dit museum bezoek, liepen we langs een pedicure-manicure. Rachel was daar wel voor in. Ik had nog nooit eerder een pedicure of manicure gehad en was nieuwsgierig. Voor slechts 5 euro waren twee vrouwen een uur met onze voeten in de weer. De materialen die ze gebruikten waren erg inventief, al schrok ik een beetje toen ze met een halve schaar aan kwamen zetten. Ik heb al m’n tenen nog en mijn nagels zijn mooi rood gelakt.

Elke donderdag is er in Koforidua een kralen markt. Kralen kopers en verkopers van over het hele land komen naar deze markt om te handelen. Deze typisch Ghanese kralen zien er robuust uit. Het lijken stenen rolletjes fleurig beschilderd, maar in werkelijkheid zijn het kralen van gerecycled glas. In een stalletje met een theepot voor de entree was een man al neuriënd oorbellen aan het maken van kleurrijke kralen. We bekeken zijn sieraden en ik vroeg hem naar het lied dat hij neuriede. Hij zei dat het een lied over zijn profeet was. De meeste moslims in Ghana wonen in het noorden van het land, maar er zijn ook enkele moslim stammen in het zuiden en het oosten. De theepot voor de entree gebruikt hij om zijn handen en voeten mee te wassen voordat hij gaat bidden. We kochten een paar net-gemaakte oorbellen en namen een taxi naar de dagelijkse markt in het centrum van Koforidua. Hier leek iedereen wel iets te kopen of verkopen. De meesten vervoeren hun koopwaar op hun hoofd in grote schalen. Alles wat je je kunt bedenken wordt op deze manier vervoerd en aangeboden; watermeloen, frisdrank, koekjes, eieren, shampoo, Bh’s enz. Ook niet-koopwaar vervoert men op hun hoofd: koffers (waarom draag ik die backpack op mn rug?), stoelen, houten kratten, computers etc. De vrouwen lopen heupwiegend met vele kilo’s gewicht op hun hoofd alsof het ze geen enkele moeite kost. Toen ik een tros bananen kocht, hielp ik de verkoopster om de schaal terug op haar hoofd te zetten. De schaal van een meter doorsnee rijkelijk gevuld met bananen, popcorn en nootjes was zo zwaar dat ik er moeite mee had om hem überhaupt, samen met haar, op haar hoofd te zetten! Wat een ongelofelijk sterke nekspieren moeten deze mensen hebben.

Het openbaar vervoer in Ghana bestaat grotendeels uit Tro-Tro’s. Tro-tro’s zijn krakkemikkige mini-busjes die heen er weer pendelen tussen twee plaatsen. Tro-tro’s die grote afstanden afleggen, bijvoorbeeld tussen twee grote steden, zijn beter georganiseerd dan tro-tro’s die binnen een stad rijden. Voor de lange-afstand tro-tro’s koop je een kaartje voor vertrek (niet bij een kiosk, gewoon in de bus), terwijl voor de stads tro-tro’s onderweg geld voor de reis wordt gevraagd. In deze stads tro-tro’s is altijd een chauffeur en een “conducteur”. De “conducteur” hangt schreeuwend uit het raampje op zoek naar passagiers, opent en sluit de gammele deur van het busje, en incasseert de inkomsten van de passagiers. Rachel en ik hadden een lange-afstand tro-tro naar en van Koforidua genomen. In deze tro-tro’s zaten we gelukkig niet zo op elkaar gepropt als in de stads tro-tro’s. Voor lange afstanden krijgt iedereen een eigen stoeltje in tegenstelling tot strads tro-tro’s waar je bij voorkeur bij je buurman op de schoot moet zitten zolang er maar zo veel mogelijk mensen mee kunnen. Onze chauffeur, een hippie met een wollen Ghana-muts, reed met flinke snelheid door het heuvelachtige landschap. Toeteren is een belangrijk communicatiemiddel voor de chauffeurs en in plaats van het knipperlicht te gebruiken, gooien ze vaak gewoon hun arm uit het raam en wijzen ze waar ze heen willen.

Vandaag hebben we ingepland als stranddag. Dinsdag was ik al even alleen naar het Coco strand gelopen, maar ondanks dat er entree gevraagd wordt, was het strand ontzettend smerig en de stroming was te sterk om er te kunnen zwemmen. Vandaag gaan we naar het La Beach-strand en brengen daarvoor een bezoekje aan de Kaneshie markt. Morgen of maandag willen we naar het Krokobite strand om het muzikale Ghana te ontdekken en hopelijk drum les te krijgen.

Groetjes, Karlijn