The middle of nowhere

Hallo allemaal,

Nu weet ik hoe het eruit ziet; “the middle of nowhere” (het midden van nergens). Ik ben er geweest en heb me verbaasd over de enorme vlakte. Vandaag en gisteren ben ik mee geweest op ‘outreach’. Outreach betekent letterlijk ‘uitreiken’. Namibië is een heel groot, maar extreem dun bevolkt land. Er wonen maar 2 miljoen mensen in het hele land. Er zijn slechts enkele klinieken en ziekenhuizen en veel mensen wonen enorm afgelegen. Om toch voor gezondheidszorg voor deze mensen te zorgen, zijn er de outreaches. Met een grote 4WD auto gaan 2 of meer zorgverleners elke dag naar een ander afgelegen gebied. Deze week mocht ik mee met de outreaches om interviews te doen. Gisteren gingen we naar een gebied vlak over de grens van de Karas regio en vandaag naar 3 kleine plaatsjes: Asab, Greundorn en één naamloze nederzetting.

We vertrokken gisteren rond 10 uur vanaf het ziekenhuis in Mariental en na 2 uur rijden hadden we onze bestemming bereikt. De weg ernaar toe bestond voornamelijk uit zand- en kiezelwegen. Een 4WD auto is zeker geen overbodige luxe! We zijn een aantal rivieren tegen gekomen en de weg loopt er gewoon doorheen. Je hebt geen geen brug of aquaduct of iets dergelijks, nee gewoon met je auto door de rivier naar de overkant. Het heeft nu al een aantal maanden niet geregend, dus de rivieren staan praktisch droog en het was dan ook niet moeilijk ze over te steken. Maar ik vraag me heel erg af hoe dat in het regenseizoen gaat. Ik denk dat je dan gewoon een andere route moet zoeken. Onze eindbestemming was naast een boom op een heuvel. Max van het outreach team vertelde dat er ooit een gebouwtje stond, maar dat is afgebroken. Na een 15 minuutjes wachten naast de auto, kwamen er langzaam mensen tussen de struiken en het gras door gelopen. Ze kwamen van hutjes en kleine boerderijtjes in de buurt. Het landschap is heel uitgestrekt, dus we konden de hutjes goed zien liggen. Er kwamen vooral oudere vrouwen en kinderen. Voor mijn interviews heb ik kinderen met hun moeders nodig, maar de moeders zijn vaak nergens te bekennen. Ze droppen hun kinderen bij de grootouders en gaan zelf naar een stad in de buurt om daar wat geld te verdienen. De ouderen krijgen een paar tabletjes van het outreach team en een krabbel in hun gezondheidspaspoort, maar dat is ook alles. Echt veel medische zorg wordt er niet gegeven. Ik heb gisteren 5 interviews kunnen doen. Wat deze mensen eten is nog armzaliger dan de mensen die naar de kliniek in Mariental komen. De bedoeling is dat ik vraag wat ze de dag ervoor, de hele dag gegeten hebben. Bij de training heb ik geleerd eerst naar het ontbijt te vragen, daarna gedurende de ochtend, daarna lunch etc. Dat is hier niet van toepassing. Ze eten 1 keer per dag een beetje pap van maismeel en met een beetje geluk hebben ze genoeg geld voor wat melk en suiker in de pap. Dat is alles wat ze eten op een dag. Het viel me nog mee met hoe mager de kinderen waren. Geen van de 5 voldeed aan de criteria om ‘ondervoed’ te morgen worden genoemd. Het gebrek aan eten, zag je wel goed bij de moeders; zij waren echt heel mager. Daarnaast zie je de armoede aan hun kleding. De kinderen lopen op blote voeten en dragen vieze lompen. Eén jongetje had schoentjes aan, maar wel 2 verschillende.

Vandaag ben ik weer mee geweest op outreach. We hebben 3 afgelegen dorpjes bezocht. Deze keer waren er wel kleine gebouwtjes, maar die waren helemaal leeg op 2 stoelen na. De mensen die op consult komen, gaan naar binnen en zitten op een stoel tegenover de hulpverlener. Er is niet eens elektriciteit, dus het is vrij donker binnen en er is behalve de 2 stoelen letterlijk niks. Verschillende kindjes waren ontzettend bang voor mij. Er was een meisje van 2 jaar die keihard begon te huilen en te schreeuwen zodra ze in mijn buurt kwam. Het was een hele opgave om haar te meten en te wegen.

Ik heb nu 93 interviews gedaan, dat betekent dat ik nog maar 7 hoef te doen!! En maar goed ook; 93 keer hetzelfde interview doen, wordt behoorlijk saai. Het outreach team gaat morgen naar een klein plaatsje waar nauwelijks kinderen zijn. Het heeft voor mij geen zin om mee te gaan. Ik ga morgen naar de kliniek en probeer de laatste 7 interviews daar nog te doen.

Groetjes, Karlijn